Νίκος Καρούζος - «Συντήρηση ανελκυστήρων»

 ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΕΙΣ ΥΨΟΣ

Ευτύχησα μόνος μου.
Χωρίς ιερότητα χωρίς
      υγεία.
Μερίζοντας τρόμους
ανώφελα μεγάλα κομμάτια
      σήμερα πεθαίνω
      αύριο πεθαίνω.
Στον άγιο αριθμό των ανέργων
είμαι πάντοτε μέσα.
Διεθνής κι ακάθεχτος
      υποφέρομαι
στη θρησκεία του σκούληκα.
Επώνυμο: Πλήρης.



ΛΕΚΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΑΡΟΣ


Ας μαίνεται ο διχασμός μιας άρρωστης
      εννοιολογίας.
Καμιά θεόνυμφη δέσποινα τινάζοντας
      τα λαγόνια της έκφρενη!
Κι απόμεινε ο ταπεινός ληστής ο αγαθιάρης
      περίπου σε αποκρήμνιση
μ’ ένα πουλί που ράμφισε απάνω στο σταυρό
      ολάξαφνα το μάγουλό του
τίκτοντας αίμα για να φτερουγίσει αμέριμνα
      σε αστάθμητο ύψος.
Η θάλασσα όρμημα κ’ οι σκοτεινές μου εκείνες όψεις
      ανατέλλοντας αναγέννηση
στοιχήματα παιγμένα στο λιθόστρωτο μ’ αγριοφωνάρες
      τα υλικά φρονήματα της Κυρίας Πιλάτου.
Τι θόρυβος που γίνεται τι θάνατος λαλούμενος
      υπεράγαν...
Χρώματα συν αρώματα τοις αρχιερεύσι μα ο ιπτάμενος
      κακούργος ευλαβείται
            την πτήση με τρισύλλαβο μνήσθητι
χωρίς ελπίδα για βροχή χωρίς την ευωδιά να διαχέει
      χάρμα γαιώδες ο ληστής
διαθλώμενος από τέτοιαν ηδυπάθεια και τέτοια τύχη.
      Η μοναξιά δεν είναι αμαρτία στην Ελλάδα
            κι ο χρόνος
                  φραγγελώσας την αιωνιότητα
      με ξεκοκαλίζει.


ΜΟΡΦΗ ΚΑΤΑΠΛΗΞΕΩΣ


Οι άρρωστοι ξεχωρίζουν αναμεταξύ τους
      οι υγιείς είναι ίδιοι·
περνώντας απ’ το γέλιο γνωρίζω αλάνθαστα
      και τους μεν και τους δε^·
τείνω στην άπνοια του νου με λευκότητα
οι δυστυχίες διαφέρουν η ευτυχία είναι μία.



ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ


Νεκρός με τους νεκρούς
αγέλαστος μ’ αγέλαστους
αρουραίος μ’ αρουραίους
ο κ. Νέκυς ο διαχειριστής
κ’ η θυρωρίνα σε φραστική
      διασκέδαση
φερμένη απ’ την Πίνδο
συντήρηση ανελκυστήρων
      ερημότοπος.


ΕΛΚΗΘΡΟ ΔΙΑ ΒΙΟΥ


Στην ερήμωση του πάγου στις διαφωνίες
      φύσεως και λογικής
με όλα συγκρουόμενα με όλα διδάσκοντας
      ο μέγας αυταπατώμενος
             είν’ ο ποιητής
αποφεύγει τις εγκυκλοπαίδειες κι αναδύεται
      στη γειτονιά του τυχάρπαστος.
Αυτό ελκύει κι οδηγεί στο αχανές κι αναπόκριτο.
             Στην Αυλίδα ή στην Ταυρίδα;



ΞΕΦΡΑΓΟ ΕΙΝ’ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ·


στο διπλανό μου σκύλο λέω πάντοτε
μαζί δυστυχούμε.


ΩΡΑΪΣΜΑ ΚΑΙ ΘΕΡΜΗ ΑΡΙΘΜΗΣΗ


Ραμφίζω οντολογία.
Τα χουγιαχτά της καταιγίδας μ’ αστραπόνερα
σε ποσότητες θάμβους ανήλιαγος Δίας.
Μεγάλη τύχη να ’χω πάντοτες εγώ ο μαύρος
ηλεχτρική επαφή με το τίποτα για να δικαιώνει
το υλιστικό μου πρόσωπο που ενοχλεί οποιαδήποτε
καλαίσθητη ποιητίζουσα μούρη.
Στη λησμονιέρα μου εγώ κι ας μην είν’ από πορσελάνη!




ΚΡΕΟΠΩΛΕΙΟ


Η εδώδιμη άνοιξη κι o απόμακρος Αμνός
      που μερίζεται
στην κατάμαυρη του θανάτου αγραμματοσύνη.




Από τη συλλογή «Συντήρηση ανελκυστήρων» (1986).
Πηγή: «Νίκος Καρούζος, Τα ποιήματα Β΄ (1979-1991)», 3η έκδοση, Ίκαρος 2007.

Αναδημοσίευση από: https://ppirinas.blogspot.com/2022/09/blog-post_28.html?fbclid=IwAR1pJTSd6lolJlateKRjQImPZH6fl3qpkofM7LFYwiSjUwe8DKSJNF0QTIE