Η νύχτα όντας θλιμμένη της λείπουνε τα όρια.
Η σκιά της σε εξέγερση όπως ο αφρός,
σπάζει τους αδύναμους τοίχους
ντροπιασμένους από λευκότητα.
νύχτα που δεν μπορεί να είναι άλλο πράγμα από νύχτα.
Ίσως οι εραστές μαχαιρώνουν αστέρια,
ίσως η περιπέτεια να σβήνει μία θλίψη.
Μα εσύ, νύχτα, εξωθημένη από επιθυμίες
ως τη χλωμάδα του νερού,
προσμένεις πάντα όρθια ποιός ξέρει πόσα αηδόνια.
Πιο πέρα ανατριχιάζουν οι άβυσσοι
κατοικημένοι ερπετά ανάμεσα σε πούπουλο,
προσκέφαλο ασθενών
μη κοιτάζοντας πράγμα άλλο από τη νύχτα
ενώ κλείνουν τον αέρα ανάμεσα στα χείλη
Η νύχτα, η νύχτα εκθαμβωτική
που δίπλα στις γωνίες στρίβει τους γοφούς της,
προσμένοντας, ποιός ξέρει,
όπως εγώ, όπως όλοι.
Μετ. Βασίλης Λαλιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου