Τα μάτια όταν
Τα μάτια όταν δεν θέλουν πια να δουν στρέφονται μέσα τους και πλάθουν όραση τυφλού, μονάχα για των σπλάχνων τα τοπία.
*
Μέρα μπαλκόνι
α΄
Μέρα μπαλκόνι φορτωμένο από παλιά πρωινά που όλη νύχτα ανέβασαν εργάτες ανειδίκευτοι του ονείρου. Με τροχαλίες, τροχούς και σύνεργα αχρηστεμένων απ' τον χρόνο ρολογιών. Μ' έι ωπ! Με ρυθμό τις βαριές αλυσίδες τραβώντας· έι ωπ! Επειδή η κάθε μέρα θέλει τα κουρέλια της. Ειδαλλιώς δεν μπορεί ν' ανατείλει· που απ' αυτά άλλα λάβαρα υψώνει και άλλα κρεμάει στις άκρες του θεωρείου της. Ν' αρχίσει πάλι η τελετή. Κοπιάστε.
*
β΄
Πόσα πρωινά θυσιάζονται κάθε πρωί για του φωτός την αιματηρή έπαρση. Παλιά πρωινά, με ίσως ακόμα ζωντανή τη μνήμη μιας ανατολής, αδιάφορα όμως για όσο μέρισμα ουρανού τους απομένει. Και άλλο τόσο αδιάφορα τις σκήτες τους στις έρημες των ημερολογίων πλαγιές εγκαταλείποντας, ρακένδυτα και ισχνά, σπεύδουν οικειοθελώς το λιγοστό τους αίμα να προσφέρουν, να στυλωθεί στα πόδια της η νέα μέρα - να υψωθεί. Πολλά πρωινά γι' αυτήν θυσιάζονται, μα μία η νύχτα που την τρέφει και τη συντηρεί.
*
γ΄
Με λάσπη παλιών πρωινών ζυμώνεται το φως της κάθε μέρας.
Του πυρετού
α΄
Όπως αιφνίδια πέφτει ο πυρετός. Με χτύπημα στα χείλη αχνό της τελευταίας ανάσας. Θάμπωμα χνότου αφήνοντας προτού μ' ανάερο γδούπο τσακιστεί. Πουλί νεογέννητο στο φως με ακόμα υγρά τ' αμάθητα φτερά.
*
β΄
Όταν κοιμάται ο πυρετός ο υδράργυρος στο προσκεφάλι του αγρυπνά. Με φύλλα ιδρώτα υγρά δροσίζοντας το ζαρωμένο μέτωπο της λύπης.
*
Ναυάγιο σώμα
Τα παγωμένα κύματα των σεντονιών κρατούν ανέπαφο το σχήμα τους. Χωρίς ακτή δεν σπάνε ούτε ριγούν στης κάθε ανάσας τα ανεπαίσθητα σκιρτήματα· αδιάφορα εντελώς για το ναυάγιο σώμα που σκεπάζουνε κοντά, λίγο πιο κάτω - αυτό το πέτρωμα.
ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Η λ ύ π η τ ω ν ά λ λ ω ν
ΚΕΔΡΟΣ
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2009
Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου