Προς τους φίλους στην άλλη μεριά των συνόρων
Ι
Σας έγραψα τόσα λίγα. Ό,τι όμως δεν κατάφερα να γράψω φούσκωσε και φούσκωσε σαν αερόστατο του παλιού καιρού, και τελικά πέταξε και χάθηκε στον νυχτερινό ουρανό.
Το γράμμα βρίσκεται τώρα στον λογοκριτή. Αυτός ανάβει τη λάμπα του. Στo φως της οι λέξεις μου πηδούν όπως οι μαϊμούδες πάνω στα κάγκελα,
τα τραντάζουν, σταματούν και δείχνουν τα δόντια τους!
Διαβάστε ανάμεσα στις γραμμές. Θα συναντηθούμε σε 200 χρόνια, όταν τα μικρόφωνα στους τοίχους του ξενοδοχείου θα έχουν ξεχαστεί και θα μπορέσουν τελικά να κοιμηθούν, να γίνουν ορθοκερατίδες.
Ελεγεία
Ανοίγω την πρώτη πόρτα.
Ένα μεγάλο, ηλιόλουστο δωμάτιο.
Ένα βαρύ αυτοκίνητο περνά απ’ τον δρόμο
και κάνει τα πιάτα να τρέμουν.
Ανοίγω την πόρτα νούμερο δύο. Φίλοι! Ήπιατε το σκοτάδι
και γίνατε ορατοί.
Πόρτα νούμερο τρία. Στενό δωμάτιο ξενοδοχείου.
Θέα προς τον πίσω δρόμο.
Ένα φανάρι που αστράφτει στην άσφαλτο.
Τα ωραία απόβλητα των εμπειριών.
[Μονοπάτια, 1973]
Μαύρες καρτποστάλ
[Η άγρια πλατεία, 1983]
Σαν να είσαι παιδί
[Η πένθιμη γόνδολα, 1996]
Μετάφραση- επιμέλεια: Βασίλης Παπαγεωργίου
Εκδόσεις: ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ-Νοέμβριος 2021
Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου