Απ' όλα αυτά είμαι μονάχα εγώ εκείνος που φεύγει.
Φεύγω από τούτο το παγκάκι, απ' τα βρακιά μου,
απ' τη μεγάλη θέση μου, απ' τις πράξεις μου,
από τον αριθμό μου ανοιγμένο απ' άκρη σ' άκρη,
απ' όλα αυτά είμαι μονάχα εγώ εκείνος που φεύγει.
Από τα Ηλύσια Πεδία ή όταν στρίβει
πίσω ο παράξενος δρομάκος της Σελήνης,
πάει η εκφορά μου φεύγει η κούνια μου,
και κυκλώμένο από τον κόσμο, διαλυμένο, μόνο,
το ανθρώπινό μου ομοίωμα στρίβει πίσω
και διώχνει τις σκιές του μία-μία.
Και ξεμακραίνω απ' όλα, γιατί όλα
μένουν για να δημιουργήσουν το άλλοθί μου:
το παπούτσι μου, η κουμπότρυπά μου, ως κι η λάσπη του
ακόμη και η τσάκιση του αγκώνα
του ίδιου του κουμπωμένου μου πουκάμισου.
Πηγή: Γενική ανθολογία σύγχρονης λατινοαμερικάνικης ποίησης 1892-1975. Εκλογή-Πρόλογος-Σημιεώσεις- Μετάφραση από τα Ισπανικά: Ρήγας Καππάτος. Αθήνα: Εκάτη, σσ. 17-18.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου