Έχει χτυπήματα η ζωή τόσο σκληρά… Δεν ξέρω!
Χτυπήματα σαν από την οργή του Θεού, λες και πριν από κείνα
το απόπλυμα απ' όλες τις συμφορές
να λίμναζε μες στην ψυχή… Δεν ξέρω!
Είναι λίγα, αλλά είναι… Ανοίγουνε σκοτεινά αυλάκια
στο πιο αγέρωχο πρόσωπo στην πιο δυνατή πλάτη.
Θα είναι ίσως τ' άλογα βάρβαρων Αττίλων,
ή οι μαύροι μαντατοφόροι που μας στέλνει ο Θάνατος.
Είναι οι βαθιές πτώσεις των Χριστών της ψυχής,
κάποιας λατρευτής πίστης που το πεπρωμένο βλαστημάει.
Κείνα τα ματωμένα χτυπήματα είναι τα τσιρτσιρίσματα
κάποιου ψωμιού που μας καίγεται στην πόρτα του φούρνου.
Κι ο άνθρωπος… Φτωχός… φτωχός! Στρέφει τα μάτια, όπως
όταν πάνω απ' τον ώμο μας καλεί ένα χτύπημα παλάμης·
στρέφει τα έξαλλα μάτια κι ολόκληρη η ζωή του
τελματώνεται, σαν μια λίμνη ενοχής στο βλέμμα.
Έχει χτυπήματα η ζωή τόσο σκληρά… Δεν ξέρω!
Πηγή: Γενική ανθολογία σύγχρονης λατινοαμερικάνικης ποίησης 1892-1975. Εκλογή-Πρόλογος-Σημιεώσεις- Μετάφραση από τα Ισπανικά: Ρήγας Καππάτος. Αθήνα: Εκάτη, σσ. 17-18.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου