Μετά του θέρους την μονοτονίαν
και τον ανέφελον τον ουρανόν,
μετά τον του φωτός ωκεανόν
και την φαιδρότηταν την αιωνίαν,
μ’ ευφρόσυνον ασπάζομαι καρδίαν
το πρώτον νέφος φθινοπωρινόν,
τον ήχον της βροντής τον μακρινόν
και της βροχής την δρόσον την αγίαν.
Ούτω επλάσθημεν! Ο σταθερός
της ευτυχίας ήλιος κουράζει,
το σθένος της ψυχής μας παραλύων.
Ο πόνος μας εγείρει ο σφοδρός,
όστις με νέφη την ψυχήν σκιάζει
και την κρατύν’ εις βάπτισμα δακρύων.
Αριστομένης Προβελέγγιος ( 1851 -1936 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου