Τραβώντας για τα Δυτικά
δέκα ποτάμια πέρασα
Είχα τυλίξει το κορμί μ' εφημερίδες
για να αντέξω τον βοριά
Εκείνο το απόγευμα
την ώρα που 'μπαινα στο φέρρυ
μου πέρασε απ' το νου πως όλα κάποτε τελειώνουν
τα όμορφα, τα άσχημα
τα υψηλά, τα σκοτεινά
οι βόλτες με τα μηχανάκια
τα κόκκινα κασκόλ
τα λασπωμένα πεζοδρόμια
οι πιο πικροί καφέδες
Στα ίδια ακόμα και ξανά
μποτάκια καθημερινά
όμορφα στραβοπατημένα
Σύννεφα μα και παντελόνια
ιδιαζόντως φαρδουλά
Μες στα μπατζάκια αέρηδες
ψηλά για να σηκώνουν
πάνω απ' τις σκάλες του μετρό
σε χθόνιες θεότητες αυτές αφιερωμένες
Δυο τρεις ρυτίδες μοναχά
φρέσκιες στις άκριες των ματιών
κι ένα ζευγάρι από γυαλιά
κίτρινα εξόχως πολωμένα
αντί για χάπια πρωινά
Ως μέλαν σώμα, εκδόσεις Κουκκίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου