Γύρω απ’ το συντριβάνι της που τρέχει
με τη φωνή ανθρώπου που πονεί
είναι λουλούδια που κανείς δεν έχει
ξαναδεί. Με μυρωδιά σιχαμερή
και πέταλα που στάζουν φαρμάκι.
Φυτρώνουν απ’ τα μέλη των νεκρών.
Ποτέ να μην ξανάρθουμε εδώ.
Πάνθηρες λιάζονται στη βρύση.
Το δάσος σκοτεινιάζει πιο πέρα.
Στις σκάλες του κήπου στριφογυρίζει
ο πύθωνας. Παγώνια περπατούν
αργά κι επίσημα. Και μας κοιτούν
Με μάτια ανθρώπων που είχαμε γνωρίσει
Μετάφραση: Νάσος Βαγενάς.
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Λέξη», τχ. 43, Μάρτης – Απρίλης 1985, σελ. 254.
Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο: Αλωνάκι της Ποίησης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου