Νατάσα Χατζιδάκι - Μια μέρα μακριά από το γραφείο: τηλεφωνεί, διαβάζει, παίρνει γράμματα, κ.λπ.

Λέξεις-σχιστόλιθοι που ταξιδεύουν την Ευρώπη
και στους κροτάφους του καρφώνονται.
Τεμάχια λευκοσιδήρου
που τον πετυχαίνουν κατάστηθα
τον ρίχνουν αναίσθητο, ίσως.
Όμως το αίμα τρέχει πάλι σαν μαύρα μαλλιά
που κυματίζουν
και από το στέρνο του εξωθούνται τα τραντάγματα
του σιδηροδρομικού σταθμού του Μονάχου
κι αυτά όλα γιατί:

1.Ευτυχώς που έχεις κόκκινα χείλη.
2.Σήμερα βρήκε ένα κίτρινο φίδι στο ταχυδρομικό κουτί
να τον κοιτάζει με αγωνία.
Κάποιος το έριξε, ήταν ίσως κάποια ευγενική επιστολή που
έφτασε με το πρωινό ταχυδρομείο, και τώρα φοβάται, αλλά
δεν κάνει καμιά προσπάθεια να φύγει, το δέχτηκε, αυτό ήταν.

Δεν υπάρχει τίποτε άλλο στο ταχυδρομικό του κουτί
σήμερα. Το καυτό νερό περνάει στους σωλήνες της κεντρικής
θέρμανσης με θόρυβο εκατοντάδων φιδιών που τινάζουν το
σάλιο τους και σέρνονται σε στεγνά φύλλα.

Και κτυπάει στον άνεμο η γκρι καμπαρντίνα του: τον
προστατεύει ωσάν συστάδα ανακυκλήσεως των ανακλήσεων.

Πηγή: Άδηλος αναπνοή, Ποιήματα 1971-1990, Εκδόσεις Ύψιλον, 2008.