«Κάποτε γίνεται ο φόβος του θανάτου
ύπνος βαθύς…»
Δ. Καψάλης
Η καταβύθιση μιας μέρας που αντιστρέφει
τα σπήλαια της πανσελήνου μνήμης·
ρόπτρα με πένθιμη προσήλωση γαλήνης
της εσωτερικής αντήχησης που τρέφει
μια λύπη της νυχτερινής φύσης στο δέρμα
και μια επανάληψη ελάχιστων κυμάτων
(μικρών ενόχων υποδόριων ασμάτων)
στον ύστερο σπασμό μέχρι το τέρμα
της ηδονής που μίκραινε το φως της
κι απλωνόταν το ρίγος του λυγμού της
όταν παρέδωσε την κάμψη του λαιμού της
στην κόψη που κρατούσε ο αδερφός της
κόψη στιγμής που τα είδωλα σκοτώνει
και αλάνθαστη τη νύχτα ξεσπαθώνει.
Το ελάχιστο μαύρο, Ρόδος 1999.
Αναδημοσίευση απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ.Χ.Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου