Εσκότωσα έναν άνδρα σήμερα.
Ντυμένο Νύφη.Και Νταής.
Ήτανε μαύρος και Τραχύς προπαγανδίζων.
Από το Ανάερο Λευκό του Νυφικό.
Ανίερα βαριά παπούτσια.Εκροτούσαν.
Και τον Εστήριζαν.Στης Γης την Ακαταδεξιά.
Τον κλωθογύριζαν .Και τον ποδοπατούσαν.
Και από τα μανίκια τα ωχρά.
Χέρια Απόβλητα.Ασφυκτικά.
Την Χλόη της Δαντέλας του κακοποιούσαν.
Ντυμένο Νύφη.Και Νταής.
Ήτανε μαύρος και Τραχύς προπαγανδίζων.
Από το Ανάερο Λευκό του Νυφικό.
Ανίερα βαριά παπούτσια.Εκροτούσαν.
Και τον Εστήριζαν.Στης Γης την Ακαταδεξιά.
Τον κλωθογύριζαν .Και τον ποδοπατούσαν.
Και από τα μανίκια τα ωχρά.
Χέρια Απόβλητα.Ασφυκτικά.
Την Χλόη της Δαντέλας του κακοποιούσαν.
Δεν ξέρω.'Ισως να με σκότωσε αυτός.
Ίσως με Νύχια Ατσάλινα Χτυπούσε.
Το Ακυρωμένο Παρελθόν.
Τον Αμοραλισμό Διχοτομίας.
Γιατί Διχοτομήθηκες χωρίς να Διπλασιαστείς.
Μέσα εις Απέραντα Κενά Αέρος.
Κι Ένα Κενό Εξουσίας Αναρριχάται Μέσα μου.
Τον Δρόμο τον Αιματηρό Ανοίγει.
Πασχίζει να Βρει.Να Κρατηθεί.
Το Κραταιό του Κράτος να Ιδρύσει.
14.11.2010
Πηγή: Νατάσα Χατζιδάκι, Via Dolorosa, Τυπωθήτω 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου