Άρπαξες τη Θεά με τέτοιον άγριο τρόπο
απ΄τα μαλλιά
Που κάποιος για ρουφιάνο που κτυπά την ερωμένη του
θα σ΄έπαιρνε
βλέποντας τέτοια μαεστρία και νωχέλεια.
Mε μάτι καθαρό έμπλεο φλόγας πρώϊμης
Την περηφάνεια τ΄αρχιτέκτονα έβαλες
Σε τολμηρές κατασκευές κι αλάνθαστες
Που προεικάζουνε την ωριμότητά σου.
Ποιητή, από κάθε πόρο μας το αίμα
μας κυλά
Και μήπως είναι κατά τύχην όλως που θανατερά ‘ γιναν
του Κένταυρου ρυάκια οι φλέβες απ΄το ρούχο
Που τρεις φορές στο σάλιο το λεπτό των μισητών
βαφτήκαν και τεράστιων ερπετών
Που τα πνιξεν ο Ηρακλής μικρός στη κούνια του;
απόδοση: Νεοκλής Κυριακού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου