François Villon - Ποιήματα

 Η κληματαριά της Αγάπης

Έχω ένα δέντρο, ένα μπόλι της Αγάπης,
Που στη καρδιά μου μέσα, αυτό έχει ριζώσει.
Λυπημένα εκτιμώντας τα μπουμπούκια και οι ανθοί του
Και παγερή θλίψη είναι οι καρποί του.
Εν τούτοις, καθώς ήταν ένας τρυφερός βλαστός,
Που ατελείωτη εξάπλωση είχε της σκιάς του το σαράκι,
Τόση που απο κάτω της κάθε χαρά πεθαίνει,
Κι όλες οι ευτυχισμένες μέρες από σιμά μου έχουν πετάξει,
Ούτε να το σκοτώσω μπορώ, ούτε να τ’ αντικαταστήσω
Φύτεψε οποιοδήποτε δέντρο, σώζεται αυτό από μόνο του.

Αχ, κι όμως, για μεγάλο χρονικό διάστημα
Τα δάκρυά μου ήταν για τη ρίζα του βροχή.
Σπανίως αναζητούσα καλύτερο καρπό
Απ’ αυτόν που προσεκτικά είχα τοποθετήσει
Στη σιταποθήκη, για το πικρό ψωμί
Επί του οποίου η ανίαρη ζωή μου θρέφεται:
Αχ, καλύτερα ήταν το έδαφος άσπαρτο
Όπου οι αρκούδες μεγαλώνουν – μα η Αγάπη αντικαθίσταται,
Δε θα φυτέψω κανένα δέντρο, αυτό να μείνει μόνο του.

Αχ, μπορεί αυτή η νέα άνοιξη, από κάποιον να ‘ναι δωσμένη
Τα φύλλα και τα λουλούδια άφθονα στον βλαστό του,
Να κλαδευτούν τα κλαριά της πικρόπνοης ετούτης ρίζας
Μα έχει αυτό κι ένα μεγάλο κλωνάρι, παρηγοριά
Μ’ ευτυχισμένους ανθούς κόκκινους και λευκούς,
Έτσι η ηδονή οφείλει τον πόνο να εξαγνίσει,
Ούτε η Αγάπη σκοτώνει το δέντρο αυτό, ούτε τ’ αντικαθιστά
Φύτεψε οποιοδήποτε δέντρο, μα αυτό να μείνει μόνο του.
`

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ.

Πριγκίπισσα, από ποιον η ελπίδα θρέφεται,
Η καρδιά μου στη ταπεινότητα προσεύχεται
Να κλαδέψει τον άρρωστο κατάφυτο ετούτο κλώνο
Ούτε να σκοτώσει το δέντρο της Αγάπης, ούτε άλλο να φυτέψει
Ένα άλλο δέντρο, σώζεται αυτό από μόνο του.

`

*

Μπαλάντα

Ξέρω της μύγες μέσα στο γάλα
Ξέρω τον άντρα απ’ τα ρούχα του
Ξέρω πως ο καιρός είναι καλός από λάθος
Ξέρω το μήλο απ’ το δέντρο
Ξέρω το δέντρο απ’ το χυμό του
Ξέρω πότε οι πάντες είναι ένας
Ξέρω ποιος κάνει άθλους και ποιος κοπροσκυλιάζει
Ξέρω τα πάντα εκτός από εμένα.

Ξέρω το παλτό απ’ το γιακά
Ξέρω τον καλόγερο απ’ την κουκούλα
Ξέρω τον αφέντη απ’ τον υπηρέτη
Ξέρω την καλόγρια απ’ το πέπλο
Ξέρω πότε ένας καταφερτζής φλυαρεί
Ξέρω ηλίθιους που εγείρονται σε χτυπημένη κρέμα
Ξέρω το κρασί απ’ το βαρέλι
Ξέρω τα πάντα εκτός από εμένα.

Ξέρω το άλογο ξέρω και το μουλάρι
Ξέρω τα φορτία τους ξέρω και τα όρια τους
Ξέρω τη Βεατρίκη μια Ομορφιά
Ξέρω τα κρεβάτια που υπολογίζουν και προσθέτουν
Ξέρω τον εφιάλτη και τον ύπνο
Ξέρω των Bohemians το σφάλμα
Ξέρω τη δύναμη της Ρώμης
Ξέρω τα πάντα εκτός από εμένα.

Πρίγκηψ, ξέρω τα πάντα,
Ξέρω τα ροδαλά μάγουλα ξέρω και τα ωχρά
Ξέρω τον θάνατο που τα πάντα καταβροχθίζει
Ξέρω τα πάντα εκτός από εμένα.

`

*

Η Διαθήκη : Επιτάφιο και Λυρικόν*

Επιτάφιο

Εδώ κείτεται, και κοιμάται βαθιά μες στο μνήμα,
Αυτός που η Αγάπη την περιφρόνησή του έκαμε θύμα,
Ένας υπότροφος μικρός με τον ένα ή τον άλλο τρόπο
Φρανσουά Βιγιόν ήταν τ’ όνομά του, γραμμένο με κόπο.
Ποτέ δεν αποκόμισε μια μπουκιά από αραποσίτη,
Ισχυρογνώμων μ’ όλα τα μέσα, καθώς ο καθείς γνωρίζει,
Κρεβάτι, τραπέζι, και καλάθι τα πάντα έχει λησμονήσει,
Γεναίοι, τώρα το τραγούδι του έχει ξεκινήσει.

`

*

Λυρικόν

Ω, χορηγησέ του τώρα την αιώνια γαλήνη
Κύριε, και στο αιώνιο φως ας μείνει,
Αυτουνού που ούτε ενός κεριού τού έπρεπε η λάμψη,
Καθώς ούτε ενός μαιντανού τού άξιζε η έαρ
Από φρύδια, μαλλιά, και γένια ελεύθερος πια ως στέαρ,
Ένα γογγύλι για τα καλά μ’ ένα φτύαρι τη πλάτη του ξύνει
Ω, χορήγησε του τώρα την αιώνια γαλήνη.

Εξορισμένος με σοβαρότητα αυστηρή,
Βιασμένος απο πίσω μ’ ένα φτύαρι.
Παρόλα αύτα κραύγασε: “κάντε για μένα έκκληση ιερή!”
Γι’ αποκορύφωμα με μια φινέτσα, ελλιπή,
Ω, χορήγησε του τώρα την αιώνια γαλήνη.

*Στο πρωτότυπο, ο τίτλος του συγκεκριμένου ποιήματος, είναι ο εξής:
“Le Testament: Rondeau”. Η λέξη “Rondeau”, είναι γαλλικός ιδιω-
ματισμός που δε φέρει ακριβής μετάφραση σε καμιά γλώσσα, έτσι,
επέλεξα τον όρο “Λυρικόν” ως πιο συγγενή και στη γαλλική αυτή
λέξη μα και στο κλίμα του ποιήματος.

`

*

Μπαλάντα Των Κυριών Του Γιορ

Πείτε μου που, σε ποια χώρα
Είναι η πανέμορφη απ’ την Ρώμη που έλεγαν Φλώρα,
Η Αλκιβιάδα και η Θαΐς,
Πρώτες που ήταν ξαδερφάδες,
Ηχώ που ομιλεί όταν γύρω κάποιος ήχος έχει γεννηθεί
Σ’ ένα ποτάμι ή σε κάποια λιμνούλα
Εκείνες που πιότερο απ’ ανθρώπινη είχαν ομορφιά;
Ω, πείτε μου που να ‘ναι τώρα τα χιόνια τα περσινά;
Που βρίσκεται η αγνή Ελοΐς
Που για χάρη της ο Πιερ Αμπαγιάρ σε κάστρο είχε κλειστεί
Και που τον έκανε μετά να μονάσει στο Σαιν Ντενίς
Για τον ερωτά του τον πόνο αυτό είχε αποδεχθεί.
Επίσης που βρίσκεται η βασίλισσα εκείνη
Που διέταξε τον άμοιρο Μπουριντάν
Μες στο Σηκουάνα να βυθίσουν για παντοτινά;
Ω, πείτε μου που να ‘ναι τώρα τα χιόνια τα περσινά;

Η βασίλισσα σαν ένας κρίνος που ‘τανε λευκή
Και που τραγουδούσε με μιας σειρήνας την φωνή,
Η πλατυπόδα η Βέρθα, η Βεατρίκη, η Αλίκη,
Η Αρεμβουργίς που στο Μαίν είχε γεννηθεί
Κι η καλή υπηρέτρια η Ιωάννα της Λορραίνης
Εκείνη που στο Ρουέν τους Εγγλέζους έριξε καταγής
Που βρίσκονται εκείνες, κυρίαρχη Παρθένα, πέσμου αληθινά;
Ω, πείτε μου που να ‘ναι τώρα τα χιόνια τα περσινά;

Πρίγκηψ, μη και με ρωτήσεις σε μια βδομάδα
Ή σ’ ένα χρόνο σε ποιο μέρος εκείνες έχουν χαθεί
Γιατί μόνο μ’ ένα ρεφραίν μπορώ ν’ απαντήσω ειλικρινά:
Ω, πείτε μου που να ‘ναι τώρα τα χιόνια τα περσινά;

`

*

Η Διαθήκη: Λυρικόν

Θάνατε, θρηνώ για την τραχύτητά σου,
Που έκλεψε την αγάπη μου μακριά,
Όμως βλέπω ανικανοποίητη την οντότητά σου
Ωσώτου να βαλαντώσω στην απελπισιά.

Τότε ήταν που ‘χασα όλη μου την ζωηράδα:
Τι κακό σου έκανε, που ήταν ζωντανή;
Θάνατε, θρηνώ για τη φριχτή σου σκληράδα,
Που έκλεψε την αγάπη μου την μόνη και παντοτινή.

Δυο ήμασταν, με μια καρδιά ευλογημένη:
Αν η καρδιά πεθάνει, ω ναι, τότε προνοώ,
Θα πεθάνω, ή θα ζω χωρίς ζωή να μου μένει,
Ακριβώς σαν τ’ αγάλματα τα φτιαγμένα από μόλυβδο.

Μετάφραση: Θ.Δ. Τυπάλδος

Αναδημοσίευση από: http://www.poiein.gr/2017/04/06/franois-villon-dhiethiaoa-adhuaioc-adhssiaoni-eaoodhueaio/