Ένα απόγευμα από τα τελευταία του 1997. Περισυνέλεξες
τ’ Ανθρώπινα Υπάρχοντά σου, Και με Πακέτο
Παραμάσχαλα Παραμυθίες – Παραμύθια Της Χαλιμάς.
Αποχώρησες μ’ ένα Στυγνό Μεσημέρι στο Στέρνο
προς Άγνωστη Κατεύθυνση. Επέταξες το Τελευταίο
Φύλλο στην Βαρειά. Την Πράσινη την Τσόχα.
Κι Επήγες πάσο. Από το Παιχνίδι Αυτό το Κρίσιμο.
Να Βγεις. Εβγήκες.
τ’ Ανθρώπινα Υπάρχοντά σου, Και με Πακέτο
Παραμάσχαλα Παραμυθίες – Παραμύθια Της Χαλιμάς.
Αποχώρησες μ’ ένα Στυγνό Μεσημέρι στο Στέρνο
προς Άγνωστη Κατεύθυνση. Επέταξες το Τελευταίο
Φύλλο στην Βαρειά. Την Πράσινη την Τσόχα.
Κι Επήγες πάσο. Από το Παιχνίδι Αυτό το Κρίσιμο.
Να Βγεις. Εβγήκες.
Εσκορπίστηκαν ο Ρήγας και το Δέκα
το καλό. Και η Ντάμα Ακολουθούσε.
Σέρνοντας τις Βαρύτιμες Μεταξωτές της Φούστες.
Ο Φάντης –το Μπαστούνι– δεν εμφανίστηκε.
Σαν Ρυθμιστής, πίσω από τις Κουρτίνες
επαρακολουθούσε.
Πηγή: Νατάσα Χατζιδάκι, Via Dolorosa, εκδ. Τυπωθήτω, 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου