Ρένος Αποστολίδης - Κατηγορώ (απόσπασμα)

 Μα εγώ δεν είμαι, τέλος, αφού το θέλετε, «επαναστάτης για την Επανάσταση».

Αυτά οι «παρακμίες» σας κ’οι «τεντυμπόυς» σας οι νάρκισσοι του «πνεύματος» κ' οι νάρκισσοι των «νιάτων» (και των «σπυριάρικων» χλιμιντρισμάτων τους, κάτω απ’ τα ερεθιστικά σαξόφωνα τής Αμέρικας)!

Εγώ είμαι επαναστάτης για την Ε λ ε υ θ ε ρ ί α - κι αξεγέλαστα για την Ελευθερία!.. Και τούτο δε μου το κουνάτε, τρωκτικά, δε μου το ροκανίζετε, δε μου το θολώνετε, δε μου το υφαρπάζετε, ο κόσμος να χαλάσει!.. Θέλετε «αντεπαναστάτης» για την Ελευθερία; Κι αυτό έστω !

Η Ελευθερία είναι για μένα το πρώτο, όχι η Επανάσταση! Ο Ά ν θ ρ ω π ο ς - όχι όποιος «Θεός» του!

Εγώ τουλάχιστον - αν δεν μπορεί και κανένας άλλος όμοια έτσι μόνος αντίκρυ στον Κόσμο! Όλα για την Ελευθερία μου- τίποτα , για καμιά δουλεία σας! (Και να το προσέξετε, φαρισαίοι, αυτό το "μου" τι σημαίνει: Για τη δικιά μου Ελευθερία, την προσωπική, την προσωπικότατη, όχι για καμιά που να δανείζεται, τάχα, να «επεκτείνεται» άνετα-άνετα και σ' άλλον -Δηλαδή: σε δούλο -, αν μόνος, από δικιά του Αυταρχία -Αναρχία, δεν κατακτά κι αυτός, για το Εγώ του, τη δικιά του!.. Για Ε λ ε υ θ ε ρ ί α μιλάω, δούλοι! Όχι για τις δουλείες, τις φενάκες, τις κάλπικες «ελευθερίες» - τις, εθελοδουλοσύνες κι αλληλοϋποδουλώσεις σας!..)

Ο πατέρας μου, σε κρίσιμη στιγμή τής ζωής μου — και του τόπου μας όλου κρίσιμη ώρα, και του Κόσμου — με πρόσδεσε σ’ ένα πανάρχαιο θαλάσσιο ξύλο, άτρωτο από άλας και θύελλα, πιο υπερδύναμο απ’ τον όποιο Ποσειδώνα, όποιας πόντιας Δίνης, πού καμιά σειρήνα δεν κατάφερε να το αλιεύσει, καμιά Γοργόνα να το καταπιεί, καμιά Πηνελόπη ποτέ να το προσδέσει στα φουστάνια της, καμιά θεά στην κλίνη της, κανείς θεός στο ναό του, καμιά Ναυσικά ούτε και με την αρετή της!.. Σε ένα ξύλο που από την Ιθάκη έπλευσε στην Τροία κι απ' την Τροία στην Ιθάκη, κι. από την Κρήτη στις Μυκήνες κι απ' τις Μυκήνες στην Ιωνία, και διάβηκε, πόντους και συμπληγάδες και αβύσσους, και κατακλυσμούς και καταποντισμούς - και δε βούλιαξε, δε σάπισε, δεν έχασε τη μυστική Περσεφόνη, της ανθοφορίας απ’ το χλωρό μεδούλι του! Που θέλω τώρα να με φέρει το ξύλο αυτό; Όπου θέλω με φέρνει, και πάλι ανθίζει!.. Όπου ανθίζει, με λευτερώνει! Όπου με λευτερώνει, είμαι Εγώ -αποκλειστικά Εγώ! Και είναι, λοιπόν, ο λώρος μου ο ίδιος, που μόνο και πάντα με λευτερώνει! Ο λώρος μου ο ίδιος - -κατά του οποίου «έπρεπε», τάχα, «ν' αντιστραφώ» (να πνιγώ, δηλαδή, με το λώρο μου) — που μου δίνει ξανά και ξανά τη δυνατότητα να είμαι Εγώ κι όχι αυτός, εγώ κι όχι εκείνος πού με"έκανε"! Ε γ ώ, Προμηθέας-αντάρτης, για ελευθέρωση του κόσμου μου και του Κόσμου!

Όχι αυτός, Κρόνος-δεσπότης, για δεσποτεία του κόσμου μου και συντήρηση του Κόσμου δούλου ως έχει!

Ο άντρας τον άντρα γεννά. Κι ο ελεύθερος μόνο τον ελεύθερο. Κι ο δούλος μόνο το δούλο. Κι ο Κρόνος μόνο τον Κρόνο. Κι ο Προμηθέας μόνο τον Προμηθέα. Κι αυτό το χιλιοδοκιμασμένο ξύλο τής Κλασσικής Παιδείας, όπου παραμονή της θύελλας ο πατέρας μου με πρόσδεσε, αυτό μονάχα και πάντα ξαναελευθερώνει!.. Γιατί όλα τα κλείνει μέσα του! Τη δυνατότητα και την ορμή για κάθε ελευθερία - μα ακόμα και τις ποιοτικότερες σκλαβιές (μα τις ποιοτικότερες)!

Αυτό πάτε να καταργήσετε εσείς σήμερα, αχρείοι της δουλοσύνης. Αυτό, με όλα τα τερτίπια και τα κουτοπόνηρα φερσίματά σας, τα θλιβερά ! Γιατί παράγει ικανούς για αυτόνομη προσωπική στάση και κίνηση μες στον κόσμο η Κλασσική Παιδεία - και μόνο τέτοιοι δε βολούν τους δούλους και τους δεσπότες, τούς «Κόσμους» δούλων δεσποζόμενους από δούλους της Ratio και τού Imperium!

Μα τούτο μόνο, οι νέοι πού ακριβά θα το πληρώσετε, σκεφτείτε: Πως η μήτρα εκείνη, πού άρχισε απ’ τον Όμηρο και δεν τέλειωσε καν στον Πολύβιο, το Γαληνό, τον Πλωτίνο, το παν περιέχει - και τη ρίζα και τη μέθοδο για όποια «κατεύθυνση».