Ζαν Μορεάς - Δύο ποιήματα

 

LE CAP SUNIUM

Sunium, sunium, sublime promontoire
Sous le ciel le plus beau,
De l’âme et de l’esprit, de toute humaine gloire
Le berceau, le tombeau;

Jadis, bien jeune encor, lorsque le jour splendide
Sort de l’ombre vainqueur,
Ton image a blessé, comme d’un trait rapide,
Les forces de mon Coeur.

Ah! Qu’il saigne, ce coeur ! et toi, mortelle vue
Garde toujours doublé,
au-dessus d’une mer azurée et chenue,
un temple mutilé.

     (IV, 4)

ΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΤΟΥ ΣΟΥΝΙΟΥ

Σούνιο, Σούνιο, ύψιστο ακρωτήρι
Ψυχής και πνεύματος
Κάτω απ’τον καταγάλανο ουρανό,
Περικλείωντας όλη την ανθρώπινη δόξα
Είσαι συνάμα η κούνια μα και ο τάφος μου

Στην άλλοτε νιότη μου, όταν
η ένδοξη μέρα ανέτειλλε στην νικήτρια σκιά σου,
Η εικόνα Σου, φευγαλέα
κατατρόπωσε κάθε απόθεμα δύναμης
Της καρδιάς μου

Α! πώς αιμορραγεί αυτή η καρδιά! Κι εσύ θνητή όψη,
Φυλάς εις διπλούν
Αφ’υψηλού μια θάλασσα καταγάλανη μα και άχρωμη,
Έναν ναό μισογκρεμισμένο!

     (IV, 4)

LA VIE

Ne dites pas: la vie est un joyeux festin;
Ou c’est d’un esprit sot ou c’est d’une âme basse
Surtout ne dites point: elle est malheur sans fin;
C’est d’un mauvais courage et qui trop tôt se lasse.

Riez comme au printemps s’agitent les rameaux,
Pleurez comme la bise ou le flot sur la grève,
Goûtez tous les plaisirs et souffrez tous les maux;
Et dites: c’est beaucoup et c’est l’ombre d’un rêve.

       (I,11)

Η ΖΩΗ

Μην αποκαλέσετε τη ζωή ένα χαρούμενο τσιμπούσι
Είτε σαν να επρόκειτο για ένα ασήμαντο πνεύμα
Είτε για μια άδεια ψυχή
Κυρίως μην την αποκαλέσετε ποτέ: μια ατέλειωτη δυστυχία
Αν και τολμά τόσο λίγο
Που σύντομα αυτή η τόλμη της στερεύει.

Γελάστε όπως η λύσσα του αέρα χτυπά τα καλάμια την άνοιξη
Δακρύστε όπως το κρύο αεράκι ή το κύμα σκάει στην άμμο
Γευτείτε κάθε ηδονή
και κάθε πικρία της
Και αποφανθείτε: είναι χειμαρρώδης επειδή είναι η σκιά ενός ονείρου

(I,11)

Les Stances (1897)

Μετάφραση: Άννα Ηλιάδου

Πηγή: https://www.poeticanet.gr/stances-poiimata-a-1478.html