Η προέκταση του χεριού μου
είναι ένα άηχο μεσημέρι.
Μπορείς να πεις ακόμα:
πέτρα πεταμένη στα χόρτα.
Το κυρίως χέρι μου όμως
χωρίς μεταφυσικές είναι
μια κάθετη γραμμή στο σώμα σου,
που φορές γίνεται και θαυμαστικό.
Το φαντάζομαι κομμένο σύρριζα
κάτω από μια γέφυρα σκεπασμένο μύγες
να΄χει ξεχάσει πώς ανοίγει η πόρτα.
Οι ωραιότερες στιγμές του
παραμένουν, όταν κοιμάται ακουμπισμένο
σε γόνατο.
Ξαφνιάζεται όμως απότομα,
πετάγεται και τρέχει
γαβγίζοντας άγρια.
Τα απρόοπτα, 1987.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου