Έφηβος υπήρξα σε μέρες ίδιες σύννεφα
χαριτωμένο πράγμα, ορατό από σκοτάδι κι ανάκλαση
και, είναι παράξενο, αν αυτή την ανάμνηση ψάχνω
που τόσο τόσο να πονάει πάνω στο κορμί μου σήμερα.
Να χάσεις την απόλαυση είναι θλίψη
σαν την γλυκιά σου λάμπα πάνω στη νυχτερινή αργότητα
αυτός υπήρξα, αυτός υπήρξα, αυτός έχω υπάρξει...
ήταν το να μην ξέρω η σκιά μου.
Ούτε ηδονή, ούτε πόνος. ήμουν παιδί
φυλακισμένο ανάμεσα σε τοίχους που αλλάζανε.
ιστορίες σαν κορμιά κρύσταλλα σαν ουρανούς
όνειρο έπειτα, ένα όνειρο πιο ψηλό από τη ζωή.
Όταν ο θάνατος θα θέλει
κάποιαν αλήθεια να βγάλει από τα χέρια μου
άδεια να τα βρει, όπως στην εφηβεία,
να καίνε από επιθυμία, στραμμένα στον αέρα
Μετ. Βασίλης Λαλιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου