Στον Σωτήρη ΠΕΤΡΟΥΛΑ
Είχες το κάλλος και το φως, το δίκιο και τα νιάτα
κι ορθός τη στράτα τράβαγες κι άς σου ‘κραζαν «σταμάτα»
Σπαθάκι – λεϊμονόφυλλο στο χέρι σου όλο κι όλο,
μπρος στη δαγκάνα του σκορπιού και στης οχιάς το δόλο
Μα η λεβεντιά σου βρόνταγε ψηλά στα χρυσαλώνια
χίλια κανόνια κι άλλα δυο – της λευτεριάς κανόνια
Κι αγάλλονταν οι κορασιές στα ρόδινα περγιάλια
και μες στις σκοτεινές μονιές λουφάζαν τα τσακάλια
Αχ, πώς σε βρήκε το κακό με το καυτό μολύβι
και τ’ ανθισμένο θώρι σου μ’ ωχρόν αχνό μας κρύβει;
Για δες, καλέ μας, γύρω σου τι γήλιος και τι μύρα
και τι σημαίες και τι καρδιές – τη νίκησες τη μοίρα
Γιατί όποιος πράττει το καλό κι όποιος γι’ αυτό πεθαίνει,
πίνει τ’ αθάνατο νερό και στο καλό απομένει
Και με τα νιάτα η νιότη σου ζυμώνεται κι αντρειεύει,
σπαθί - δαφνόφυλλο από φως που καταλυεί τα ερέβη
Σάμος, Ιούλιος 1965
δημοσιευμένο στο περ. Η Γενιά μας, τ. 15, 12.2.1966
Αναδημοσίευση απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου