Το πρόσωπό σου είναι ένα μάτσο χρυσά λουλούδια
Που ο άνεμος τα σπέρνει στην τύχη κάθε πρωί
Είναι τα μαλλιά σου από χόρτα της Παλαιστίνης
Όταν τα ψήνει ο ήλιος και τα βράδια κουρνιάζουν
Μέσα τους τριζόνια και σιωπή.
Έρχεται απ’ τα οστά σου μια μεγάλη ευωδιά
Σαν εκείνη που αναβλύζει το Γαλαάδ
Όταν τρομαγμένα ξυπνούν τα ζαρκάδια
Και παν προς τα τρεχούμενα νερά
Γιατί ευωδιάζεις τόσο πολύ; γιατί τα μάτια σου
Σα δυό μικρά αρνιά βόσκουν το μυστήριο;
Δ.Π. Παπαδίτσα, Ποίηση Ι. Αθήνα: Εκδ. Στιγμή, σ. 59.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου