΄Ωσπου ξαφνικά είπες:
«μη βιάζεσαι,
μετά από είκοσι χρόνια·
είναι μια ευκαιρία απόψε
και βιαζόμουν
και κοίταζα αλλόφρων,
ένας πανικός με καταδίωκε,
και δεν κατάλαβες
πού με είδες να φεύγω
τρέχοντας,
μπερδεύοντας τα δάχτυλά μου
στα κουμπιά του ασανσέρ·
δεν κατάλαβες
πως «ευκαιρία» δεν υπάρχει,
γιατί το σώμα σου πιά
δεν υπάρχει·
έφυγα
για να το διατηρήσω
όπως υπήρξε
την πρώτη φορά.
Πηγή: Δημήτρης Δουκαρης, Ποιήματα του σώματος, Αθήνα,1980.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου