Νίκος Παππάς - Ποιήματα

 ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ

Αυτές τις μέρες κλειδωθείτε

Όσο μπορείτε πιο βαθιά στα δωμάτια

Αυτές τις νύχτες το ίδιο

Προφυλαχτείτε, κλειδωθείτε,

Δεν υπάρχουν εχθροί

Κινδυνεύουμε απ’ τους φίλους μας

Απ’ τον εαυτό μας τον ίδιο.

Αυτές τις νύχτες αυτές τις μέρες στα σκοτεινότερα

Δεν παραμορφώνει η απόγνωση, εκεί μόνο,

Να μην φτάνουν ψίθυροι

Να μην έρχονται μάτια

Κλειδωθείτε,

Υπάρχει φόβος να μας σβήσουν με το βλέμμα τους

Φίλοι ανυπόφοροι, εχθροί λυπημένοι,

Ευεργέτες καλοκάγαθοι.

Πλησιάζουν αθόρυβοι να επιδείξουν την ευτυχία τους

Κρατούνε αναστάσιμες λαμπάδες.

Κλειδωθείτε. Προφυλαχτείτε. Γίνετε ελεύθεροι

Με μια ισχυρή ποσότητα σιέλου...

ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ

Εκείνος έκλαιγε στο γραφείο του

Να μην τον βλέπει εκείνη

Εκείνη έβγαζε λυγμούς κι έβρεχε το κρεβάτι

Όταν ο άλλος έλειπε απ’ το σπίτι.

Το ‘ξεραν πως κι οι δυο κλαιν

Το ‘ξεραν πως την ίδια ώρα

Ξαλάφρωναν τα στήθια τους

Απ’ τα μαύρα πουλιά που τους ράμφιζαν

Όμως δεν είπαν τίποτα ποτέ,

Δεν είπαν για να μη λυπήσει ο ένας τον άλλον

Να μην αρχίσουν κάποτε κι οι δυο μαζί να κλάψουν

Για να μην σταματήσουν πια ποτέ.

ΟΡΓΗ

Δροσεροί Μάηδες περνούν μεσ’ απ’ το καλοκαίρι

Πρωϊνά γαλάζια, αισιόδοξα

Γεμάτα μάτια προς τον κόσμο

Πρωϊνά ισάξια με παραδείσους.

Όλη η ζωή απέραντος καμβάς

Για να κεντάς επάνω της με στίχους

Ν’ ανοίγεις στους ορίζοντες παράθυρα από φως

Γέλια από πρασινάδα και κλαδιά,

Να ζεις χωρίς νοσταλγίες, χωρίς ελπίδες

Και ν’ ακουμπάς τ’ αυτί να καρτερείς

Μια νέα ζωή που δεν έχεις ετοιμάσει...

Μόνο γιατί μπορώ να γράφω στίχους

Και να σκέφτομαι

Ήρεμος ή αναστατωμένος κάτω από ένα φεγγάρι

Που το ‘χουν κλείσει έξω απ’ τα σπίτια τους.

Μόνο γιατί μπορώ να χαϊδεύω

Μια γατούλα στα γόνατα

Και να καλημερίζω ένα λουλούδι

Μόνο γιατί μπορώ και βγάζω το καπέλο μου

Στους πρωινούς εργάτες,

Γι’ αυτό και μόνο

Μπορώ να ξεριζώσω με τα νύχια μου

Τις βάσεις των πυραύλων!