Τάκης Κ. Παπατσώνης - Για τους Φτωχούς Ανθρώπους

Κάρβουνο των μαλλιών σου, αστραπές των ματιών,
βασιλική σου εσθήτα, είτε χάρη της κορμοστασιάς,
δροσιά της νιότης, το μέλος της φωνής,
η αγγελική σου η όψη, το κάλλος κι' η ευμορφία,
- δεν είναι αυτά που κατισχύσαν, για να σύρουν
από το δώμα της μεγαλωσύνης του το Βασιλιά
των Ουρανών προς τη δική μας φαύλη ζωή,
για να γυρέψει σάρκωση στο σώμα σου, ω Μαρία,
μητέρα των Χαρίτων, έσοπτρο των Αγαλλιάσεων·
αλλά η ταπείνωση σου, μονάχη αυτή κατίσχυσε,
που υπήρξε τόσο ογκώδης, ώστε να καταπατά
τα εμπόδια της παμπάλαιας καταφρόνιας.
Ίδια ταπείνωση παράσχου και σε μένα τώρα,
τα χνάρια της ακολουθώντας, ν' ανεβώ
κατανυγμένα στα Βασίλεια τα μακαριστά.

Ω άστρο ανέσπερο, άστρο αυγερινό, που δεν είδε
η σπίθα του βασίλεμα, άστρο, που όλο το Σύστημα
Βοριά και Νότου καταργείς, γερό πηδάλιο
στο ακάτιο του αλιέα Πέτρου, δίφρε
του δισυπόστατου του Γρύπα, που μιαν άνοιξη
παράτησε όλη την Άνω Νύμφη του Ιερουσαλήμ
και βάλθηκε να γίνει φάρμακο ιατρείας,
αφού πρωτύτερα αυτοβούλως φυλακώθηκε
στη στενοχώρια του κελλιού μιανής Παρθένου:
ιατρείας του κακού, που με ανυπακοή του,
κάτω απ' τα μάγια μιάς προϊστορικής Μηλιάς,
ένα πρωτόβγαλτο ζευγάρι εργάσθηκε για συφορά μας,
σκάβοντας το δικό του και δικό μας λάκκο·
- ω άστρο λοιπόν, πηδάλιο, δίφρε, Παναγία,
εκεί που εδραιώθηκες, κυβέρνα μας για πάντα.

Εγώ, με όση μου δύναμη, ανιστόρησα
τις δόξες σου, και πέφτω και σε προσκυνώ.
Ρίξε και συ τα ελέη σου προς την κατάντια μου,
Δέσποινα τ' Ουρανού, που του στολίζεις
το θόλο με το βαθυγάλαζο χιτώνα σου,
και με το καπνισμένο απ' τα κεριά
των δεήσεών μας το ευλαβές σου ομοίωμα
μας κυριαρχείς στην κόγχη της Εκκλησίας,
Βασίλισσα αδιαφιλονίκητη της προστασίας.
Μα τις δόξες που χαίρεσαι, άγια Παρθένο,
παρακαλώ σε, την ελπίδα που μου εμπνέεις,
κάμε την πράξη γρήγορα, πρόσεξέ τα
τ' άθλια μου δάκρυα, συμπόνεσέ με,
βλέπε την, πως με αποτραβάει απ' την ευθεία
η αστάθεια των βημάτων, και τις διαβολές
κατάλυσε εκεινού, που στο αυτί μου σφυρίζει.


Κοντά σου, βέβαια, πλούσια αξιομισθία της
θα βρει τόση μου αγάπη· της λείπει μόνο
η ευστάθεια· καθίδρυσέ την, και παρευθύς
τόσοι σωρείτες ραθυμίας και σφαλμάτων
θα διαλυθούν. Και τότε, θα ξεθαρρέψω
να σου δεηθώ γι' αυτό που κρύβω μυστικό:
καμιά παράκληση δεν έχω για τον εαυτό μου·
για όλον ετούτον το λαό μας θα σου δεηθώ,
που αγρίεψε πια απ' τον πόνο, πια απελπίστη,
ζητάει λιγάκι ειρήνεψη, ν' ανασάνει.
Άλλοτε του την έδινες πλουσιοπαρόχως,
πικρό παράπονο τόχει, που τον αμέλησες.
Μάνα τους σ' έλεγαν, και μάνα τους στεκόσουν.
Δείξε τους πάλι την καρδιά σου, Ειρηνοφόρα μου.
Στους ταπεινούς, η ταπεινή φανερώσου,
Περιστερά πάλι του Νώε μαντατοφόρα,
στήριξε στη γαλήνη τους φτωχούς ανθρώπους.


Τάχυνε, τώρα που άκουσες το μυστικό μου,
είναι καημός που χρόνια με παιδεύει.