Ελένη Βακαλό - Μοιρολόι

Θέλω να πω για τη μεγάλη σιωπή

Που δεν έχει στον ουρανό της φεγγάρι

Δεν έχει άλογο για να κινήσει η συνοδειά

Κι’ έχει ξεχάσει το ποτάμι

Θέλω να πω για την πικρή μας την καρδιά

Που δεν ξεχνάει

Στο Δίστομο βάλαν φωτιά και στο Μωριά μαχαίρι

Θέλω να πω για το χαλασμό που μας πλακώνει

Τυλίξανε σε κόκκινη βελέντζα το νεκρό

Και μας τον φέρνουν

Μας φέρνουνε μια φούχτα γιασεμιά

Και τον καϋμό της νύχτας

Μας φέρνουν το τραγούδι τ’ αξημέρωτο

Και τα κλειστά παντζούρια

Κι’ ένα μαχαίρι ατσάλινο

Να το καρφώσουμε στα δέντρα

Να βάψει η γη κι ο ουρανός

Από το αίμα

Αυτή τη σιωπή την αγαπώ

Αυτήν την καρδιά μας την ξέρω

Θέλω να πω για την πικρή τη φυλακή

Που τραγουδάνε τα κορίτσια

Έχει στ’ αυτί γαρύφαλλο

Και κλειδωμένο στόμα

Έχει καράβια μ’ ανοιχτά πανιά

Σταματημένα

Πέτρωσ’ η θάλασσα

Και δεν τον είδαμε τον ήλιο

Με ανοιχτές λαβωματιές

Να συλλογιέται τον αδελφό του

Που’ χει κρατήσει

Πάνω στον κόρφο του σφιχτά

Μια σφαίρα κελαϊδιστή

Να τη ζεστάνει

Θέλω να πω για τη μεγάλη σιωπή

Που ‘χει ξεχάσει το ποτάμι

Πηγή: Ποιητική Ανθολογία Εκδόσεων Μάλλιαρη, 1975