Emily Dickinson - [1540]

 Ανεπαισθήτως όπως Θλίψη

το Καλοκαίρι κύλησε —

Τόσο πια ανεπαισθήτως

Που θα ‘λεγες μας Γέλασε —

Γαλήνη καταστάλαζε

Το Σούρουπο όσο πύκνωνε,

Ή σα να πέρναγε η Φύση

Ένα άσυλο μονάχη Απόγευμα —

Το Νύχτωμα νωρίτερα τραβιόταν —

Έλαμπε ξένο το Πρωί —

Με χάρη αβρή, μα που πονούσε,

Σαν Επισκέπτης, που θ’ αναχωρούσε —

Κι έτσι, χωρίς Φτερούγα και χωρίς

Χάραγμα πλοίου στο κύμα

Ανάλαφρα μέσα στην Ομορφιά

Το Θέρος μας δραπέτευσε.

(1865)

Μετάφραση: Έλλη Συναδινού