Κοιμήσου κρύσταλλο του φεγγαριού
Γιατί όλα πια κοιμήθηκαν
Με τα ψηλά κλαριά κι ο άνεμος
Με τα πλατιά νερά κι η θλίψη
Πως κατεβαίνει η νύχτα σκοτεινή
Μες στα μεγάλα ρέματα
Και μες στους άδειους κάμπους
Ξάφνου θυμούνται οι λεύκες
Τ’ άσπρα φύλλα τους
Ψάχνουν οι στέρνες για τ’ ανήσυχα
Φιλιά των ελαφιών
Σύννεφα που σταμάτησαν
Σ’ ενός βουνού το σήκωμα
Θροΐζουν τώρα και βογγούν
Παφλάζουν και σωπαίνουν
Όμως κοιμήσου πάντα εσύ
Άστρο κρουστό του χαλαζιού
Αμέθυστε κι αχάτη
Κοιμήσου γιατί ξάγρυπνος
Μένω πάντοτε εγώ
Που με παραμονεύει ο θάνατος
Και η νύστα του θανάτου
(Από τη συλλογή «Σκοτεινός μαγνήτης», εκδ. Άλως, 1989)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου