Σ' έκρουσε, θάλασσα, το πλήκτρο του θεού
κι αντήχησεν η λύρα του πελάγους!
Φλόγες κι αφροί κι αλάτια πυρπολούν
τον άγιο βράχο των Κυκλάδων, που σκιρτά
υπό το θείο πέλμα του Παιδιού του!
Ανοίξου, κόγχη της ψυχής, στην απολλώνεια πνοή,
ανοίξτε, μάτια μου, τις δίδυμες υδρίες!
Για δίψες μέλλουσες κρατήσατε το φως!
Σκληρή χαρά των Αθανάτων, να δεχθώ
το λαμπρό τραύμα των βελών σας, και τη λήθη των φθαρτών!
Έκπτωτη μάντισσα, ψυχή, θα ξαναβρείς
τ' απολεσμένα νήματα στην ηλάκάτη
που στήνει της Δηλίας γης το μόνο δέντρο.
Η έφηβη κολώνα, θυγατέρα των Αριθμών.
[από τον τόμο Ποιήματα 1946]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου