[...] Ο πατέρας βρήκε την ευκαιρία να του πετάξει ένα λόγο σημαδιακό:
-Είχες αφήσει ένα χαρτί πάνου στο τραπέζι σου τις προάλλες. Μου φαίνεται πως άρχισες να γράφεις ποιήματα... Και τόνισε τη λέξη με ανείπωτη θλίψη. Έλεγα, παιδί μου, πως θα γινόσουν τίμιος άνθρωπος, νοικοκύρης και δουλευτής, και θ' αρχίσω να ντρέπομαι σε λίγο για σένα. Ποτέ δεν περίμενα να μου δώσει ο Θεός κι αυτήν την κατάρα, να γίνει το παιδί μου ποιητής, σαν εκείνους τους χαμένους που τριγυρίζουν ολοένα με τα κοριτσόπουλα και τυπώνουν στιχάκια στις εφημερίδες ...[...]
Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, Αστροφεγγιά, (1946)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου