ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ
Στάχτες ἀπὸ παλιὲς φωτιὲς μὲ ὁδηγοῦν
Στὴν ἄκρη τοῦ ποταμοῦ
Τὰ παρόχθια δέντρα φλυαροῦν ἀκατάληπτα
Γιὰ νὰ ἐναποθέτει ἡ αὐγὴ τὴ θλίψη της
Τραγουδῶ
Καὶ τὰ λόγια μου τρέχουν ὅλα πάνω στὸ νερὸ
Ὁ ἄνεμος ἀπαλείφει κάθε σκέψη
Καὶ ἀφοὺ καμία ἄλλη σκέψη δὲν γεννιέται
–Ἀφοῦ ἄλλωστε ὅλα ἔχουν εἰπωθεῖ–
Στὴν ἔνδεια περιέρχομαι τῶν ξοδεμένων μου ψιθύρων
Ὦ μέρες τῆς ἀτέρμονης σιωπῆς
Ἐδῶ εἶμαι
Το δέντρο που έγνεθε τη βροχή και τραγουδούσε, 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου