Κάτι στον αέρα μυρίζει στάχτη. Είναι που ο χρόνος μας διαρκώς διαπραγματεύεται με τις πυρκαγιές. Κάτι δεν πάει καλά. Και ποιος θα μας το έλεγε, πάει ακόμη χειρότερα και από πριν. Στάχτη που γίνεται πίσσα από μια βρόμικη βροχή. Η παγκόσμια θέαση ενός γεγονότος που προκύπτει πάντα σαν ατομικό. Τα γεγονότα μας προσπερνούν. Εμείς τα κοιτάμε μουδιασμένοι. Ξεσπά όλο και μια νέα αποκαρδίωση. Μια αποκαρδίωση διαρκώς νέα. Σαν νέες μεταστάσεις σε έναν κήπο που φυτρώνουν μόνο αγκάθια. Η ιστορία του ανθρώπου μοιάζει να ταυτίζεται με την αργή αφήγηση του αφανισμού του. Οταν νιώθεις πως μπορείς να διακρίνεις το τέλος, το τέλος παύει να έχει τόση σημασία. Ο τερματισμός παγιώνεται πολύ πριν από την τελική γραμμή.
Είναι σαν ο κόσμος να έχει χάσει το ηθικό του έρεισμα. Οποιοδήποτε ηθικό παράδειγμα. Ο μόνος τρόπος να έχεις δίκιο είναι να είσαι το θύμα μιας αδικίας. Και τα θύματα γίνονται όλο και περισσότερα. Το αίμα που χύνεται από τους έξαλλους. Ανίκανοι και αφιονισμένοι στην εξουσία. Ο κυνισμός των χειροκροτητών τους. Τα γελοία επιχειρήματα υπέρ του θανάτου. Κάνουν τον θάνατο να μοιάζει μια γελοία υπόθεση. Αλλά ο θάνατος παραμένει ενιαίος. Οσο κι αν προσπαθείς να τον δικαιολογήσεις, φτάνει πάντοτε μέχρι το δικό μας σώμα. Είναι εξίσου κατανοητός με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Δεν υπάρχουν εδώ παραλλαγές. Ούτε δικαιολογίες.
Οι ιστορίες των σφαγών είναι παλιές όσο και οι κοινότητές μας. Αλλά τώρα έχουν σύμμαχο όλη την ανθρώπινη εφευρετικότητα. Είναι ένας πολιτισμός ολόκληρος που εκφράζεται σε αυτές τις σφαγές. Ψυχρός όπως το σίδερο και ζεστός όσο το μπαρούτι. Με χίλιους τρόπους να τις κρύψει σε κοινή θέα. Τώρα αναζητά μια νέα κλίμακα για αυτές. Μεγαλύτερη κλίμακα. Χωρίς πια προσχήματα, χωρίς ερείσματα. Αδιαφορώντας φανατικά. Κοροϊδεύοντας φανατικά. Οποιον αντιδρά. Κοροϊδεύοντας φανατικά. Κυρίως τα θύματα. Σαν η ύβρις να μπορεί να ξεπεραστεί όταν επιταχύνεται.
Υπάρχει μια πολλαπλή χρεοκοπία. Κάπου ανάμεσα στον φανατισμό και τη μίζερη υπαλληλική διεκπεραίωση. Μια ταυτόχρονη πτώση στα γραφεία ταυτόχρονα με τα κρεματόρια. Χωρίς αρχές. Με μόνο σχεδιασμό το παρόν. Η χυδαιότητα όσων ζουν στο παρόν. Αυτών που αδιαφορούν για το μέλλον και περιφρονούν το παρελθόν. Και το παρόν είναι πάντοτε ενικός. Το δικό μου σώμα ενάντια σε όλα τα άλλα.
Το σώμα ανθρώπινων σκουπιδιών με την εξουσία ως μόνο επιχείρημα για την κάθε τους πράξη. Από τους αναιμικούς υπαλλήλους των Βρυξελλών στη θεσμοποιημένη μαφία της ελληνικής κυβέρνησης, από την αμερικανική παγίωση μιας δικτατορίας μέχρι τη μηχανή θανάτου του Ισραήλ. Είναι η ίδια ψόφια μυρωδιά. Αυτών που ιδρώνουν θάνατο, αδιαφορία, αφανισμό. Είναι εντυπωσιακό πόσο συχνά ο άνθρωπος εφευρίσκει τη βαρβαρότητα. Ξανά από την αρχή. Σαν να κάνει κύκλους γύρω από τον ίδιο μαζικό τάφο.
Και ύστερα είναι οι υπόλοιποι. Εμείς οι πολλοί. Εμείς οι αμήχανοι της προσωπικής απόγνωσης. Οι ικανοποιημένοι από τα ηθικά μας επιχειρήματα, οι σιωπηλοί των εκκωφαντικών εκτονώσεων, εμείς που παρακολουθούμε. Εμείς που μας αρκεί που δεν βλάψαμε κανέναν. Τοποθετώντας τον πήχη μας όλο και χαμηλότερα. Σε μια συνθήκη συναίνεσης που στο τέλος μοιάζει με υπόκλιση μπροστά σε όσα μας συμβαίνουν.
Κάποια στιγμή αυτό πρέπει να τελειώσει. Και ό,τι είναι να ξεσπάσει ας ξεσπάσει.
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 29/06/2025
Αναδημοσίευση από:https://www.efsyn.gr/nisides/anohyroti-poli/477388_san-enas-kosmos-poy-teleionei
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου