Αγγελική Σιδηρά -Αν

Είμαι εκείνο το παιδί που δεν γεννήθηκε.

Μια νύχτα του Ιούλη…

Καύσωνας… και το φεγγάρι κατακόκκινο

αρμένιζε σε μαύρη αναστραμμένη θάλασσα.

Τα πάντα κόκκινα: ο πόθος του

η ντροπή της, η ανέχεια

και όλα μαύρα: τα μάτια του και το σκοτάδι

το βίαιο σταμάτημα

που με ακύρωσε

θα ‘μουν δε θα ‘μουν τώρα

στα δεκάξι.

Τη νύχτα που θα γεννιόμουνα

σφάδαζε από τους πόνους.

Όταν λυτρώθηκε: αγόρι, είπανε

και πάλι αναφιλητά.

Καημένο μου γαλάζιο βραχιολάκι!

Πόσο τρόμαξα —θα τρόμαζα—

δίχως το μητρικό μου, στοργικό κουκούλι

εκείνος πουθενά

κι εγώ να προλογίζω τη ζωή μου

με μιαν άρνηση ακόμα.

Θα ‘χα τα μάτια του πατέρα.

Γαλάζια στην αρχή

μετά θα συσσωρεύαν τόσο μίσος

θ’ άρχιζαν να σκουραίνουν

—σκούρηναν— ώσπου γινήκαν μαύρα

η εκδίκηση.

Μια νύχτα του Ιούλη σαν εκείνη…

Καύσωνας… κι η αγωνία μου

είχε μεταλλαχθεί σε ιδρώτα

Εκείνος πάλι βόγκαγε

Αφηνιασμένη η δυσωδία του αλκοόλ

θα ορμούσε —όρμησε— στα ρουθούνια μου,

το μίζερό της κλάμα

τρύπαγε τ’ αφτιά μου.

Όλα μαύρα: η παραφορά και το περίστροφο

το πένθος που ξεχύθηκε στο σπίτι

κι όλα κόκκινα: το αίμα με το σπέρμα

τα σεντόνια και το χέρι μου

ήμουνα —θα ‘μουνα— δεκάξι τότε

αν…

Αναδημοσίευση από: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid02HrRkPuLkZYTYRvM6Nu2GE3Fs2e2yg4oXdB6suedDGqaRiUwnxTFHxAYTeXAVLqTl&id=100013182242433