Κάθε τόσο επιστρέφει εκείνη που είναι οπλισμένη με γλυκό χρωματιστό γυαλί.
Κάθε τόσο έρχονται κάτι φεγγάρια στον ουρανό που είναι να τα πιεις με μπύρα παγωμένη. Κάθε τόσο έρχονται κάτι απαίσιοι κρότοι που είναι στολισμένοι με φωνές αηδονιών.
Έχω μαζέψει πεθαμένες πεταλούδες ολοζώντανα τζιτζίκια κουρέλια απ' τα ντρίλια του πατέρα μου λουλούδια της θαλάσσης μεσολογγίτικα χαμομήλια κι άλλα ωραία πράγματα και τα φυλάω να τα κρεμάσω στα δωμάτια του αιδοίου της μόλις τα χτίσει.
Εν τω μεταξύ που λένε κ' οι δημοσιογράφοι συντριμμένος από ρεμπέτικα γυναίκες ταπεινούς παιδιά μαχαιρώματα και καρ-βουνιασμένα «έχω λαμβάνειν» συλλογίζομαι πως αν δε γινόμουν ποιητής θα γινόμουν χανατζής σε μια ωραία φιλόξενη ερημιά ανάμεσα σε δυο χωριά ρουμελιώτικα κεφαλοχώρια. Χανατζής το λοιπόν πράος λιγομίλητος γλυκομίλητος σοφός και μέσα μου πολύ σκοτεινός με τις μουστάκες μου με τις τσιγάρες μου τις μάσες και τις ξάπλες μου ένα φως να φέγγει τις αναμνήσεις μου. Θα 'λεγα και κάνα τραγούδι κουτσοπίνοντας...
Λάλησε κούκε μ' λάλησε λάλα καημένο αηδόνι
λαλάτε σ' ακροπέλαο που πλένε τα καράβια...
Πηγή: Στάσεις στο μέλλον, 1979
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου