Είμαι πολύ κοντά για να με ονειρευτεί.
Δεν πετώ από πάνω του, μήτε δραπετεύω
μεσ’ από ρίζες δέντρου.
Είμαι πολύ κοντά.
ψάρι που πιάστηκε στο δίχτυ
το δαχτυλίδι δεν κυλάει απ’ το δικό μου χέρι.
Είμαι κοντά.
Ένα μεγάλο σπίτι πυρπολείται
δίχως εμέ, κραυγάζοντας βοήθεια.
Πολύ κοντά
για να δονείται μια καμπάνα κρεμασμένη στα μαλλιά μου.
Πολύ κοντά για να ’μπω σάμπως καλεσμένη
όπου τραβιούνται οι τοίχοι του σπιτιού για χάρη της.
Ποτέ δε θα ξαναπεθάνω τόσο απρόσεχτα
τόσο πέρα απ’ τη σάρκα μου, έτσι αθέλητα
όπως μια μέρα στ’ όνειρό του.
Ναι, πολύ κοντά.
Με τη γεύση του ήχου, με τη λάμψη απ’ το κέλυφος
αυτού του λόγου, ακίνητη στην αγκαλιά του.
Κοιμάται, πιο προσιτός σ’ εκείνη, που την είδε μια φορά
ταμία τσίρκου περιοδεύοντος μ’ ένα μοναδικό λιοντάρι
παρά σε μένα, στο πλευρό του.
Μέσα του
τώρα γι’ αυτήν φυτρώνει ένα λαγκάδι
με φυλλωσιές κοκκινωπές, τα χιόνια γύρω των βουνών
και μ’ ένα σύθαμπο μαβί.
Είμαι πολύ κοντά του
ώστε γι’ αυτόν να πέσω από τον ουρανό.
Μπορεί η κραυγή μου να τον ξύπναγε.
Φτωχή!
Περιορισμένη σήμερα ως το περίγραμμά μου.
Εγώ που υπήρξα μια σημύδα, μια γουστέρα
εγώ που έβγαινα λαμποκοπώντας
απ’ το κουκούλι, μ’ όλα μου τα χρώματα
που κάτεχα την τέχνη –τύχη απίστευτη–
να χάνομαι από μάτια απορημένα,
είμαι πολύ κοντά για να μ’ ονειρευτεί.
Τραβώ το μπράτσο κάτω απ’ το κεφάλι του
το κοιμισμένο, δίχως να με νιώσει,
το μουδιασμένο μπράτσο με καρφίτσες αναρίθμητες
που εκεί, στην άκρη καθεμιάς, προσμένοντας να μετρηθεί
κι ένας πεσμένος άγγελος έχει σκαλώσει.
Απόδοση: Αμαλία Τσακνιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου