Επειδή πολλά γράφτηκαν και γράφονται. Η αυτοκτονία έχει κοινωνιολογικό, ιστορικό και βιογραφικό ενδιαφέρον αλλά δεν είναι στοιχείο αξιολόγησης. Με τα Ελεγεία και Σάτιρες ήδη είχε γίνει αντιληπτό το ποιητικό μέγεθος του Καρυωτάκη:
«Για λόγους δικαιοσύνης θα πρέπει εδώ να υπογραμμίσω ότι ο Κλέων Παράσχος ήταν ο πρώτος που διέκρινε και ανέδειξε εμφατικά τον «προσωπικότατο» «μοντερνισμό» του Καρυωτάκη, τον Ιανουάριο του 1928, αμέσως μετά την κυκλοφορία της τελευταίας του συλλογής: «μπαίνει όχι μόνο στην εντελώς πρώτη σειρά των ποιητών της γενεάς μας, αλλά και στην πρώτη σειρά όλων εν γένει των σύγχρονων Ελλήνων ποιητών». Τρεις μήνες αργότερα, επανέρχεται με νέα κριτική στη Νέα Εστία, όπου εμφατικά δηλώνει την πεποίθησή του στην αξία της καρυωτακικής ποίησης: «τι οξύτης συναισθηματική, τι πρωτοτυπία στη σύλληψη και στην ανάπτυξη του θέματος, και τι τόνος γνησιότατα, ειλικρινέστατα μοντέρνος!». Εκεί απευθύνει και το ερώτημα προς «καμποτίνους» κριτικούς, που δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν: «πώς να εξηγήσεις […] ότι ο Καρυωτάκης δεν είναι μόνο ο καλύτερος ποιητής της γενιάς του, αλλά από τους τρεις τέσσερις καλύτερους που έχουμε […] μερικά ποιήματα της νεόφαντης συλλογής του δεν συναντώνται συχνά όχι μόνο στη δική μας, αλλά και σε οποιαδήποτε ξένη ποίηση;»
Πηγή: https://www.facebook.com/christina.dounia/posts/pfbid029pA4TiAL9LAVomrdwWLvFq13Efyt8fiqTLAmuscsbvv3PuQNgW7WDoKdnJud7MH2l
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου