Τῆς θάλασσας κόρη εἶσαι καὶ τῆς ρίγανης ξαδέρφη·
καὶ κολυμβήτρια· ἀπὸ νερὸ καθάριο εἶν᾽ τὸ κορμί σου·
μαγείρισσα εἶσαι· τὸ αἷμα σου ὁλοζώντανο εἶναι χῶμα,
κι ἔχεις συνήθειες γήινες καὶ πάντοτε ἀνθισμένες.
Τὰ μάτια σου πᾶν στὸ νερὸ καὶ κύματα σηκώνουν·
στὸ χῶμα πᾶν τὰ χέρια σου καὶ ἀναπηδοῦν οἱ σπόροι·
καὶ στὴ στεριὰ καὶ στὸ νερὸ ἔχεις μιὰ περιουσία
βαθιά, καὶ ἐντός σου οἱ κώδικες ἑνώνονται τῶν σβώλων.
Ναϊάδα ἐσύ, τὸ σῶμα σου τὸ τυρκουὰζ μοιράζει
ποὺ ἀναστημένο πιὸ μετὰ μὲς στὴν κουζίνα ἀνθίζει
κι ἐπάνω του φορτώνεις ὅ,τι γύρω μας ὑπάρχει·
στὸ τέλος μὲς στὰ μπράτρσα μου κοιμᾶσαι, ποὺ σοῦ παίρνουν
ἀπ᾽ τὰ σκοτάδια τὰ θλιβά, γιὰ νὰ σὲ ξεκουράσουν,
λάχανα, χόρτα, φύκια: τὰ ξαφρίδια τῶν ὀνείρων.
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου