Μερικοί ποιητές παρασυρμένοι απ' την πίκρα τους γράφουν — υπολογίζοντας μόνο το πάθος της τρυφερής καρδιάς.
Έτσι έμαθα πως κι ο Κορτέζ ήταν ποιητής από τους πιο απελπισμένους, γιατί όταν κατέκτησε την Τσαμπαόρα διέταξε να καταστρέψουν όλα τα είδωλα των θεών, που αγαπούσαν, κλαίγοντας έπειτα στην αγκαλιά κάποιας που λάτρευε χωρίς όμως και να ξέρει πως ανήκε σε θεϊκή — ναι — γενιά.
Μα ας αφήσουμε τους μύθους. Ας ανοίξουμε τις παλάμες βλέποντας τις γραμμές της γιορτής ή την παραμονή μιας λύπης. Ας περπατήσουμε με το ταπεινό βλέμμα που ταιριάζει στους μαθητές του έρωτα και σ' όσους ξέρουν να διακρίνουν το ερχόμενο πάθος. Αυτός ο χειμώνας αυτός ο χειμώνας θάναι γεμάτος κλαρίνα με το χρώμα των παλμών μας, που ταξίδεψαν.
Πηγή: Η παρακμή του έρωτα, Αθήνα: Διογένης 1976.
