Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2025
Roberto Juarroz - [άτιτλο]
Χτυπούν την πόρτα.
Όμως οι χτύποι ηχούν αντίστροφα,
σαν κάποιος να χτυπάει από μέσα.
Μην είμαι τάχα εγώ εκείνος που χτυπά; Μήπως οι μέσα χτύποι θέλουνε
τους έξω χτύπους να καλύψουν;
Η μήπως πάλι η ίδια η πόρτα
έμαθε να 'ναι χτύπος
τις διαφορές για ν' απαλείψει;
Αυτό που έχει σημασία
είν' ότι πιά δεν ξεχωρίζουν
ο χτύπος απ' τη μια μεριά
κι ο χτύπος απ' την άλλη.
Roberto Juarroz, Ποιήματα, μτφ: Αργύρης Χιόνης, τα τραμάκια, 1997
Στέφανος Δάφνης - Φως στο σκοτάδι
Σκοταδερός ο δρόμος· και τα σπίτια
Βαθύ κανάλι ο δρόμος μοιάζει απόψε
χωρίς πανί, πλεούμενο κανένα.
Άλλη φορά θα μπόρειε η φαντασία
να θρέψει την ψυχή μ' ωραίο ψέμα.
Με ιπποτικούς μαντύες να γιομίσει
το φόντο του από έρωτα, από αίμα.
όμως απόψε πρόσμενε κάτι άλλο
βαλσαμικό στα φρένα, σάμπως χνούδι.
Κι ήρθε από κάποιες γρίλιες, κι ήρθε πάλι
παρθενικό ένα τρέμουλο τραγούδι,
με κάποιο φως μαζί που αχνοροδίζει.
στον τοίχο αντικρύ το μαρμαρένιο.
Θα 'ναι στην καμαρούλα κάποια λάμπα
και θα 'χει το αμπαζούρ τριανταφυλλένιο.
Και μια κοπέλα βέβαια... δεν ξέρω...
δε βλέπω τίποτ' άλλο, παρά μόνο
τη μουσική φωνούλα της που βγαίνει
κι έχει το φως για χρώμα της και τόνο.
ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ, τ. 1, Οκτ. 1924
Αντλήθηκε από τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη
Γιάννης Τζανετάκης - Τρία ποιήματα
Δεν σέβεται
Παλιώνουνε τα ρούχα μου παλιώνουν
τρίβονται στο φθαρτό μου σώμα
φθείρονται κι αυτά.
Καμία ύφανση δεν σέβεται ο χρόνος.
Τον μόνο που το νοιάζει είναι να περνά
κατάσαρκα.
Δεν ξέρει
Κοιμάται ανέμελα
δεν ξέρει για την τρύπα
τίποτα για τα όνειρα
που κόβονται στη μέση.
Φεύγουν
Φεύγουν οι φίλοι μου
γίνονται πουλιά.
Σε ξύλινα κλουβιά
μπαίνουν ένας ένας.
Και κλείνει πάνω τους
η γη πυθμένας.
Πηγή: Βίος βαθύς, Κέδρος 2004.
Julio Cortázar -Το Κουτσό (απόσπασμα)
Ποιος γύρισε ποτέ απ' τον εαυτό του, απ' την απόλυτη μοναξιά τού να μην μπορείς να βασιστείς ούτε στη συντροφιά με τον εαυτό σου, αλλά να είσαι αναγκασμένος να χωθείς στο σινεμά ή στο πορνείο ή σ' ένα φιλικό σπίτι ή σ' ένα συναρπαστικό επάγγελμα ή στο γάμο, για να 'σαι, τουλάχιστον, μόνος-μεταξύ-άλλων; Έτσι, όλως παραδόξως, η υπέρτατη μοναξιά οδηγούσε στον υπέρτατο συναγελασμό, στη μεγάλη ψευδαίσθηση της συντροφιάς των άλλων, στον άνθρωπο μόνο μέσα στην αίθουσα των κατόπτρων και των αντηχήσεων. Όμως άνθρωποι όπως ο ίδιος και τόσοι άλλοι, που αποδέχονταν τον εαυτό τους (ή τον απέρριπταν αλλά αφού τον είχαν γνωρίσει από κοντά), έπεφταν στο χειρότερο παράδοξο, να βρίσκονται στο κατώφλι της ετερότητας και να μην μπορούν να το διαβούν. Η πραγματική ετερότητα, διαμορφωμένη από λεπτές επαφές, από θαυμαστές προσαρμογές στον κόσμο, δεν μπορούσε να επιτευχθεί μονομερώς, στο απλωμένο χέρι έπρεπε ν' αποκριθεί ένα άλλο απλωμένο χέρι απ' έξω, από τον έτερο.
Julio Cortázar, Το Κουτσό, μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης
Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2025
Άγγελος Σικελιανός - Αναδυομένη
Στο ρόδινο μακάριο φως, να με, ανεβαίνω της αυγής,
με σηκωμένα χέρια·
η θεία γαλήνη με καλεί του πέλαου, έτσι για να βγω
προς τα γαλάζια αιθέρια·
Μα ω οι άξαφνες πνοές της γης, που μες στα στήθια μου χιμάν
κι ακέρια με κλονίζουν!
Ω Δία, το πέλαγο είν’ βαρύ, και τα λυτά μου τα μαλλιά
σα πέτρες με βυθίζουν!
Αύρες τρεχάτε, — ω Κυμοθόη, ω Γλαύκη, — ελάτε, πιάστε μου
τα χέρια απ’ τη μασκάλη.
Δεν πρόσμενα έτσι μονομιάς, παραδομένη να βρεθώ
μες στου Ήλιου την αγκάλη…
Πηγή: Αντίδωρο: Αθήνα: Γαλαξίας 1967.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)
