Παρασκευή 4 Απριλίου 2025
Πέμπτη 3 Απριλίου 2025
Τάσος Θεοτόκης - Με μολύβι και χαρτί
στη Δ.Γ
Πλέκει φωλιές η αναμονή
κι είναι τα χελιδόνια που μάλωσαν
με τις φτερούγες του χειμώνα
κι έκανε τόπο
πόδι να βάλει η άνοιξη στο σκοτεινό μου δώμα
βήματα σιωπηλά
και σου έκανα τη χάρη και δεν γύρισα
με τις παλάμες στην πλάτη μου
σε άκουσα να λες:
τώρα στο χάος θα γκρεμίζεσαι
κι αν τύχει
έτσι όπως πέφτεις να θυμηθείς γύρνα
και γνέψε μου μονάχα ένα σινιάλο
εγώ θα καταλάβω.
Τάσος Θεοτόκης ( 1987)
Πηγή: Σινιάλο, Εκδόσεις: Γαβριηλίδης 2016
Τσιμάρας Τζανάτος - Εγώ ο σκύλος
Θα σας διηγηθώ το θάνατό μου.
Εγώ που γεννήθηκα σκύλος- πέθανα. Σαν σκύλος πέθανα.
Πέθανα 18 χρονών.Με θεωρούσαν νεκρό ήδη. Κι ας ζούσα.
Το τσιπάκι μου είχε σβηστεί από τους καταλόγους.
Μετά σβήνεται, ως αδύνατον να ζησει σκύλος περισσότερα χρόνια.
Αλλά εγώ έζησα -αν και σκύλος- σαν άνθρωπος να ημουν.
Δεν το υπολόγισαν το παράδοξο του βίου μου.
Αλλά ειχα θάνατο ανθρώπου. Αν και ο θάνατος, είναι ίδιος.
Είτε σκύλος είσαι, είτε άνθρωπος.
Πιο ίδιο πράγμα από τον θάνατο δεν υπάρχει.
Αυτή η ομοιομορφία, η ισοπεδωτική ισότητα, μετατρέπει το θάνατο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Κι εμείς, έγκλειστοί του.
Η αυτοκτονία, είναι μια απόπειρα διαφυγής από το στρατόπεδο αυτό. Αν και στην ουσία, απλώς αλλάζεις θάλαμο. Και δεν το ξέρεις.
Τον διάλεξα τον θάνατο μου. Δεν αυτοκτόνησα. Μόνο οι άνθρωποι αυτοκτονούν. Ουδείς το παρατήρησε αυτό το πρωτοφανές στο ζωικό βασίλειο.
Μόνο ο άνθρωπος κάνει αυτή την τεράστια διογκωση του Εγώ,
Που του δίνει την αυταπάτη ότι είναι κύριος του εαυτού του.
Και ισοδύναμος του Κόσμου.
Αφού η αυτοκτονία είναι ο φονος του Κόσμου.
Μέσα μας.
Κι ας δείχνει φόνος του εαυτού μας.
Ο θάνατός μου, ήρθε σαν ύπνος.
Δεν τον κατάλαβα.
Μου εδωσαν κάτι που μου έφερε ύπνο.
Μετά- μου εβαλαν ορό. Αυτή την απομίμηση ομφάλιου λώρου.
Που σε μετατρέπει σε βρέφος.
Έτσι πέθανα.
Δεν τον είδα το θανατο μου. Δεν τον βλέπει ποτέ κανείς τον θάνατο του. Κι αν τον διηγούμαι, είναι γιατι άλλος μιλάει για μένα.
Το να μιλάς, ειδικα οταν μιλάς για τους άλλους, σαν να καταργεί το θάνατο.
Η μόνη μετενσάρκωση της ζωής είναι οι λέξεις.
Άλλο τίποτα δεν υπάρχει που να συνεχιζει τη ζωή.
Ούτε καν η ίδια η ζωή.
Κ. Π. Καβάφης - Απ’ το συρτάρι
Εσκόπευα στης κάμαράς μου έναν τοίχο να την θέσω.
Αλλά την έβλαψεν η υγρασία του συρταριού.
Σε κάδρο δεν θα βάλω την φωτογραφία αυτή.
Έπρεπε πιο προσεκτικά να την φυλάξω.
Αυτά τα χείλη, αυτό το πρόσωπο —
α για μια μέρα μόνο, για μιαν ώρα
μόνο, να επέστρεφε το παρελθόν τους.
Σε κάδρο δεν θα βάλω την φωτογραφία αυτή.
Θα υποφέρω να την βλέπω έτσι βλαμμένη.
Άλλωστε, και βλαμμένη αν δεν ήταν,
θα μ’ ενοχλούσε να προσέχω μη τυχόν καμιά
λέξις, κανένας τόνος της φωνής προδώσει —
αν με ρωτούσανε ποτέ γι’ αυτήν.
[1923]
Σωκράτης Μάλαμας - Νεράιδα
Στίχοι: Πηγή Καφετζοπούλου
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Στίχοι
Εγώ πατώ στον ουρανό
βαδίζω στον ωκεανό
πάνω στο κύμα περπατώ
εσένα σαν κοιτώ
Είσαι Νεράιδα της Αυγής
η πιο όμορφη όλης της γης
μ’ ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πεις
Εγώ φουντώνω στο χιονιά
βγάζω φωτιές στην παγωνιά
άνοιξη έχει η καρδιά
εσένα σαν κοιτά
Είσαι Νεράιδα της Αυγής
η πιο όμορφη όλης της γης
μ’ ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πεις
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
