Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2025

Σόνια Τζιρίτα-Ζαχαράτου - Διάλογος με ένα σώμα που κοιμάται


Αν περνώ τα βράδια λερώνοντας
τα σεντόνια με μελάνι,
είναι επειδή ακούω το σώμα μου
να αλλάζει.
Έλεγες συχνά: η σάρκα μένει πάντα σάρκα
σαμάρι, κούφιο κέλυφος, ρούχο ασιδέρωτο.
Τότε γιατί κάθε που μπήγω τη βελόνα στο δάχτυλο
η πληγή βαθαίνει αλλά το αίμα λιγοστεύει;
Και γιατί οι μελανιές ενώ γίνονται πιο αχνές
θέλουν περισσότερο καιρό για να σβήσουν;
Θυμάσαι εκείνα τα γενέθλια που
η ανάσα μου δεν έφτασε να σβήσει
τα κεριά; Ήταν το στήθος μου μικρό
τόσο που φώλιαζε στη χούφτα σαν πουλάκι.
Ξέρω πως θα μπορούσα να μιλήσω για άλλα
πράγματα πιο πρόσφατα και υπό μια έννοια
αντιπροσωπευτικά: για τις ρυτίδες που
μαζεύονται στις άκρες των ματιών, για εκείνη
την πρώτη λευκή τρίχα στα μαλλιά,
για τον λαιμό που σπάει σε δαχτυλίδια
αλλά τίποτα από αυτά δεν θα συνιστούσε απόδειξη
απέναντι στη σταθερή σου αδιαφορία για τη σάρκα.
Δεν είχες ακούσει ποτέ την ιστορία για εκείνον,
τον ανάπηρο πολέμου που δεν σταμάτησε
να αναζητά το πόδι του στο σφαγείο.

Δεύτερη νεότητα

Πάνος Αραβαντινός - Ο αφηγητής


 

Luther Allison - Bad news is coming


 

Jeff Buckley - Hallelujah (Official Video - Live at Bearsville)


 

Lewis A. Ramsey - Πατέρας και γιος


 

Γιάννης Τζανετάκης - Επιστροφή του πατέρα


                                                                          

Oh, no, no, no, it was too cold
STEVIE SMITH

                                Έκαιγε απ’ τον ουρανό
                                μεσάνυχτα και το φως να βρέχει 
                               ορκίζομαι ήταν άδειος όπως
                               του Πύργου ο σταθμός
                               πίσω του ο ερυθρόδερμος γελούσε
                               άνοιξα τη βεντάλια και  στα μάτια του
                               πέταξ’ ένας παράδεισος από Κινέζους
                               από χρώματα που αισθάνονται τη μουσική
                               να μείνεις τρυφερός μου λέει
                               βρήκε βαθιά
                               πετάχτηκε με θόρυβο το πετρέλαιο της αυλής μου
                               ό,τι  ‘ ναι τυχερό το ξέρεις
                               κι έφερα για παράδειγμα παιδιά θαύματα
                               που δεν έμαθαν ποτέ την πινακωτή
                               ή ένα φορτηγό καρπούζια χόρευαν
                               τινάζοντας τις βούλες απ’ το μαχαίρι
                               Έσπασε απότομα
                               Είπε άδικος κόπος
                               κι άρχισε να ξεχνάει αργά αργά
                               τα παιχνίδια που κάναμε
                               την ΑΕΚ
                               και τα Πράσινα Πουλιά.


Γιάννης Τζανετάκης ( 1956 - )

Πηγή: Τα ζώα της Κυριακής, Ποιήματα: ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ- ΑΘΗΝΑ - 1996

Franz Schubert: String Trio D 471 / Veronika Eberle, Amihai Grosz, Sol Gabetta


 

Σόνια Τζιρίτα-Ζαχαράτου - Διάλογος με ένα σώμα που κοιμάται

Αν περνώ τα βράδια λερώνοντας τα σεντόνια με μελάνι, είναι επειδή ακούω το σώμα μου να αλλάζει. Έλεγες συχνά: η σάρκα μένει πάντα σάρκα σαμά...