Σαν δεις νέους καιρούς
καινούργια υπονοούμενα
γέλια ειρωνικά δήθεν τυχαίως πεταγμένα
φοβάσαι σαν αθώο παιδί
μπροστά σ' ένα βαθύ ποτάμι.
Μετά αφομοιώνεσαι
κι όλα πια τα συνηθίζεις
τα λόγια, τους ανθρώπους με τις πράξεις τους
αυτή τη σκοτωμένη ελευθερία
τα νέα συναισθήματα
σε κατακλύζουν
λες και να μη συνέβηκε ποτέ
που όλα τούτα
κάποτε σε φόβιζαν.
Φαίνεται πως 'τοιμάζεσαι πάλι για νέο ταξίδι.
Πηγή: «Αυτοβιογραφικά», Μείζονα ποιητικά, Αθήνα: Τόπος 2018.
Ποτέ δε θα ξανακοιτάξω το φεγγάρι.
ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1967-2007, ΚΙΧΛΗ 2021
Ψηλαφώ το χρόνο περπατώντας στο ίδιο και το ίδιο δωμάτιο
Παλεύω να κρατήσω το χέρι σου μέσα από χαραμάδες χιονιού. Εγώ
Παγωμένη δίχως μνήμες. Στα δόντια μου γδαρμένες οι σάρκες σου. Εσύ
Σε εποχές ειρήνης θα χορεύαμε βυθισμένοι σε ανάπαιστους
Αλυσοδεμένο τώρα το σύννεφο
Δίχως μουσικές ορμίσεις
Έξω χιονίζει. Kαι μέσα χιονίζει
Σε παρατηρώ στο ίδιο και το ίδιο σημείο
Από παράφορο πάθος ενδίδοντας
σαν πυρωμένο υφαίστειο με μαχαίρι στο βλέμμα. Εγώ
κατακαίω το σώμα σου
Λέξεις καυτές. Θρυμματισμένα τα μάτια, τα χείλη
οι άκρες των δακτύλων σου. Εσύ
«Μη με αλώσεις» πρόφτασες να πεις
κι ένας λευκός λεκές στο κατακόκκινο φουστάνι
Ύστερα μερικές πιτσιλιές στη μωβ πορσελάνη
Φεύγεις, σε καταπίνει το μάγμα
Μη φεύγεις
Από θλίψη και αδυναμία εγώ πρώην αρτιμελής κουρσάρος σε άλωσα
Έξω χιονίζει. Και μέσα χιονίζει
Τελικά μεγάλη αποτυχία αυτό το χιόνι
Χρόνια τώρα τσαλακώνω τα σπλάχνα μου
Καθόλου δεν ανησυχώ όταν ρωτάνε το όνομα μου
«Ο Κανένας», απαντώ
.jpg)