Γιώργος Χρονάς - Έπρεπε να ΄ρχόσουνα

 Έπρεπε να 'ρχόσουνα

έστω με βροχή

περνώντας όλα τα εμπόδια

το σπίτι σου.

Έπρεπε να 'ρχόσουνα.

Έπρεπε να 'ρχόσουνα

υπάρχουνε περαστικοί

δυο-τρεις βιαστικοί

ένα παιδί.

Έπρεπε να 'ρχόσουνα.

Έπρεπε να 'ρχόσουνα

κάποιος τα δάχτυλα έπαιζε

άλλος κάπνιζε

ένα παιδί.

Έπρεπε να 'ρχόσουνα.

Έπρεπε να 'ρχόσουνα

έξω η βροχή

το γκαρσόνι εκεί

σ' ένα σκαλί.

Έπρεπε να 'ρχόσουνα.

Έπρεπε να 'ρχόσουνα

η βρύση η σιωπή

οι λάμπες στη σκεπή

ένα σκυλί.

Έπρεπε να 'ρχόσουνα.

Έπρεπε να 'ρχόσουνα

δεν ήταν η στιγμή

οι φόνοι οι καιροί ένα παιδί.

Έπρεπε να 'ρχόσουνα.

Έπρεπε να 'ρχόσουνα

έστω με βροχή

περνώντας όλα τα εμπόδια

το σπίτι σου.

Έπρεπε να 'ρχόσουνα.

 Από τον, ανολοκλήρωτο, κύκλο τραγουδιών Κοινός βίος (1977) του Μάνου Χατζιδάκι.

Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη

Federico Garcia Lorca - Κουτό τραγούδι

Μαμά.

Θέλω να γίνω ασημένιος.

Παιδάκι μου,

θα κρυώνεις πολύ.

Μαμά.

Εγώ θέλω να γίνω νερένιος.

Παιδί μου,

θα κρυώνεις πολύ.

Μαμά.

Κέντησέ με στο μαξιλάρι σου.

Αυτό ναι!

Τώρα αμέσως!

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα ( 1898 -1936)

Μετάφραση: Κοσμάς Πολίτης

Πηγή: «FEDERICO GARCIA LORCA

ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΑΠΑΝΤΑ- ΤΟΜΟΣ Α΄»

Εκδόσεις: ΕΚΑΤΗ- ΑΘΗΝΑ 1997

Βάσος Βογιατζόγλου - Έξι σκίτσα για τη μοναξιά

  

α.      

          Η μοναξιά σου, το έρημο πρόσωπο

          που το κρύβει ατίθασση μνήμη

          μέσα στ' άγρια χρόνια, σαν ίσκιος

          που πιστά σ' ακολούθησε.

β.      

         Η μοναξιά, τα μαχαίρια του ήλιου

         που φυτρώσαν στα στήθη εφήβων,

         τα πουλιά, που εξαντλούνε το φως

         στο σκληρό καλοκαίρι.

γ.     

        Η μοναξιά, η μεσόκοπη πόρνη,

        στο ψιλόβροχο λυώνοντας για ένα τσιγάρο

        και οι ρυτίδες που με τέχνη απαλύνει

        το αμφίβολο σκότος.

δ.    

       Η μοναξιά, ο τυφλός που κοιμήθηκε

       στην ειρήνη μιας νύχτας του Αυγούστου

       και τα πόδια βαριά που καρφώσαν

       μες στον ύπνο το Χρόνο.

ε.    

       Τα χιλιάδες φιλιά που δε γεύτηκες,

        τ' ανεκπλήρωτα χάδια που μείναν

        στων δαχτύλων τις άκρες, γιατί

        δεν τολμήσανε άλλο.

στ.   

        Η μοναξιά, τα λουλούδια που γέρασαν

        ξεχασμένα από μήνες στον κήπο,

        μια πολύχρωμη πύλη στο άπειρο

        ξεχειλίζοντας θλίψη.

Πηγή: Δανάη, Κέδρος, Αθήνα: 1966.

Αντλήθηκε απ' το προφίλ της Ειρήνης Καραγιαννίδου

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου - Απόπειρα για ένα τραγούδι

Στην Ελένη

Οι λέξεις που μαθαίναμε τρίζουν στη φωτιά
Στάχτη τα λόγια, σκόνη τα σύμβολα
Εικόνες-Είδωλα σε παραβολικούς καθρέφτες χάθηκαν

Κι η εποχή ζητά ένα σφρίγος διαφορετικό
Κι η καρδιά στένεψε πηγάδι σκοτεινό

Πάλι το ποίημα, ακαριαία ένωση, παίρνει μιαν άλλη τροπή
επιβάλλεται στη φωνή μου

όμως εσύ ποια είσαι που επιμένεις ανερμήνευτη
Λοιπόν:
              Είσαι τρυφερή βροχή
              Ανοιξιάτικος δρόμος νυχτερινός

              Πέτρα πικρή, δοκιμασμένη
              Με την ηλικία της θάλασσας στα μάτια

              Μ’ έναν μεγάλο ήλιο στα μαλλιά

Που πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει

Όμως εσύ ποια είσαι που αναβοσβήνεις σα δίλημμα
          Είσαι το κλειδί που γυρίζει μαλακά στην κλειδαριά
          Το μολύβι που γράφω
          Το μαχαίρι που κόβω το ψωμί
          Ο ηλεκτρικός λαμπτήρας στο σκοτεινό δωμάτιο
          Ωραία σαν γραφομηχανή

                     Αεροπλάνο jet

          Ωραία όπως ρουλεμάν

                     Στρόφαλος
          Ωραία σαν ηλεκτρονικός εγκέφαλος
          Ωραία όπως αδιάβαστο βιβλίο

Που πήγε η μέρα η δίκοπη κι άδειασε το ποτάμι

Κι όμως είσαι γαλαξίας ολόφωτος
Στον ύπνο μου λάμπεις
Ενδοφλέβια ρέεις στην καρδιά μου.

21 του Μάη 1970

Συνοπτική δοκιμασία, 1980

Πάνος Κυπαρίσσης - Δύο ποιήματα

Ελεγεία του απόλυτου

Δε γλυτώνει κανείς της ομορφιάς

Φέγγουν των πόθων της οι φθόγγοι

και ψηλώνεις

Ύστερα αναλαμβάνει ο καιρός

υπεύθυνα την πτώση.

Ακοίμητο σκοτάδι

Πόσες γλώσσες ξέρει ο θάνατος;

Πόσους υποδύεται γνωστούς

κι όλους τρυφερά με το μικρό μας

μας καλεί.

Πηγή: Μαύρο βαμβάκι, Αθήνα: Μελάνι 2019.

Θωμάς Κοροβίνης - Αλέξανδρος

Εσύ σκεπάζεις όλο τον Δεκέμβρη

από τότε απ’  «τα Δεκεμβριανά του 2008»

εδώ σ’ εμάς

στα Εξάρχεια πρώτα

κι ύστερα στην Κάρπαθο, στη Φλώρινα

στα Γιάννενα, στη Σύρα

και παντού 

νούφαρα του λωτού στο κέντρο της καρδιάς

κει που σε βρήκε η σφαίρα

τρυπάει η μορφή σου σαν αγκάθι

την αγαλλίαση των γιορτών  

άδολο δάκρυ, Αλέξανδρε 

γι' αυτό -αν προσέξετε- 

παραμονή Χριστούγεννα τα καλάντα

έξω απ' τις πόρτες μας ακούγονται τσαλακωμένα

Δ.Π. Παπαδίτσας: [Τι μες στη νύχτα βρέθηκε μοναδικό]

 Τι μες στη νύχτα βρέθηκε μοναδικό

Που εγώ το ακούω και το εγγίζω επάνω μου

Που θέλησα να το συντρίψω να το διώξω απ' την αφή μου

Πώς το όνειρό μου θα ποτίσει το άνθος του

Πώς θα γεμίσουν οι παλάμες μου διαμάντια

Από τον έρωτα;

Βρήκα στο χώμα και στον ουρανό

Τους καταπράσινους κήπους

Ταξίδια μου 'δωσαν τη ζύμη τους

Κάνε να μη σε χάσω

Μου μένει ακόμα ένα μικρό σου δάχτυλο που αστράφτει

Ζωντανό στα σκοτάδια

Για να σε βρίσκω. Σε βροχές ρουφώ το ιώδες σου φως

Και είμαι τα βράδια απελπισμένος

Από πουλιά πεθαμένα.

ΟΥΣΙΕΣ (1962)