«Ἡ λεγόμενη, λοιπόν, Παλαιά Σχολή τῶν Ἀθηνῶν, ἄς βάλουμε ἀπό τό 21 μέχρι τό Ταξίδι (1888) τοῦ Ψυχάρη καί ἡ λεγόμενη Νέα Σχολή τῶν Ἀθηνῶν, μέ ἀρχηγό τόν Κωστή Παλαμᾶ, ἀπό 1888 μέχρι τό 1927, ὁπότε βγαίνουνε τά Ἐλεγεῖα καί Σάτιρες τοῦ Καρυωτάκη, τήν ἴδια ποιητική ἀκολουθοῦνε. Ὡς τότε κανένας δέν σηκώνει κεφάλι ἀπό τίς δάφνες του ἤ κανένας δέν ἀνησυχεῖ. Τά πράγματα φαίνονται ὁμαλά -ἔχουμε στά γράμματα ἕνα εἶδος pax Romana καί οἱ ποιητές ἀπό παντοῦ θερίζουνε, ὅπως ὁ Ἀτζεσιβάνο τοῦ Σικελιανοῦ ‘‘τό μεγάλο ἀστάχυ’’-τῆς ποίησης-‘‘μέ θείαν ἀταραξία.’’
Ἀκριβῶς τότε -γύρω στό 27- παρουσιάζεται στή μέση ἡ κρίση τῆς ποίησης καί σφραγίζεται μάλιστα -πρέπει νά εἴμαστε καλόπιστοι στό θάνατο (τουλάχιστο)-μέ τήν αὐτοκτονία ἑνός ἀνθρώπου. Φαίνεται κάπως σά νά τελειώσανε τά ἀστεῖα.
»Στήν Ἑλλάδα μέχρι τά Ἐλεγεῖα καί Σάτιρες (1927) οἱ περισσότεροι ἐξακολουθοὐσανε νά γράφουνε ξέγνιαστοι ποιητικά ἤ εὐχαριστημένοι, ὁπωσδήποτε ἀνυποψίαστοι πώς μποροῦσε νά εἶχε κάτι συμβῆ, πού ἐρχόταν νά ἀμφισβητήσει ἤ καἰ νά ὑπονομέψη ἀκόμη τά θεμέλια τῆς ἴδιας τῆς ποίησης (ὡς λειτουργία, ὄχι ὡς οὐσία) πού μέχρι τότες τή θεωροῦσανε ἀπρόσιτη στό βάθρο της ἤ αἰώνια. Κανένας δέν ὑποψιαζότανε πώς ἡ ποίηση, ὕστερα ἀπό τή φανερή χρεωκοπία της μέ τήν Παλαιά Σχολή τῶν Ἀθηνῶν (1821 ἤ πρίν -1888)- πού ἀποδόθηκε στήν καθαρεύουσα -εἶχε πάρει ἁπλῶς παράταση μέ τή Νέα Σχολή τῶν Ἀθηνῶν (1888-1927) , καί πῶς τήν ἀφανέρωτη τώρα -δηλ. μέχρι τό 1927- χρεωκοπία της, τήν ἔκρυβε ἀπό τά μάτια τοῦ κόσμου, μόνο ἡ ἀπατηλή χρησιμοποίηση τῆς δημοτικῆς, πού εἶχε συνδεθῆ στό ἀναμεταξύ -σήμαινε τόσα πολλά -καί μέ ἄλλα γενικότερα αἰτήματα ἤ πόθους στή συνείδηση πολλῶν Ἑλλήνων.»
Ζήσιμος Λορεντζάτος, «Τό Χαμένο Κέντρο», στόν τόμο Γιά τόν Σεφέρη. Τιμητικό ἀφιέρωμα στά τριάντα χρόνια τῆς Στροφῆς, Νεφέλη, Ἀθήνα 1961, σ. 93.
Πηγή: https://giorgosaragis.wordpress.com/2025/12/12/%e1%bd%91%cf%80%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%b5%ce%b9-%ce%bc%ce%b9%ce%ac-%ce%bd%ce%bf%ce%b7%cf%84%ce%ae-%ce%b3%cf%81%ce%b1%ce%bc%ce%bc%ce%ae/
