Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2025
Γιάννης Τζανετάκης - Επιστροφή του πατέρα
Oh, no, no, no, it was too cold
STEVIE SMITH
Έκαιγε απ’ τον ουρανό
μεσάνυχτα και το φως να βρέχει
ορκίζομαι ήταν άδειος όπως
του Πύργου ο σταθμός
πίσω του ο ερυθρόδερμος γελούσε
άνοιξα τη βεντάλια και στα μάτια του
πέταξ’ ένας παράδεισος από Κινέζους
από χρώματα που αισθάνονται τη μουσική
να μείνεις τρυφερός μου λέει
βρήκε βαθιά
πετάχτηκε με θόρυβο το πετρέλαιο της αυλής μου
ό,τι ‘ ναι τυχερό το ξέρεις
κι έφερα για παράδειγμα παιδιά θαύματα
που δεν έμαθαν ποτέ την πινακωτή
ή ένα φορτηγό καρπούζια χόρευαν
τινάζοντας τις βούλες απ’ το μαχαίρι
Έσπασε απότομα
Είπε άδικος κόπος
κι άρχισε να ξεχνάει αργά αργά
τα παιχνίδια που κάναμε
την ΑΕΚ
και τα Πράσινα Πουλιά.
Γιάννης Τζανετάκης ( 1956 - )
Πηγή: Τα ζώα της Κυριακής, Ποιήματα: ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ- ΑΘΗΝΑ - 1996
Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2025
Μιχαήλ Στασινόπουλος - Γαλήνη
Της τρικυμίας ο πιο στερνός βαθύς ανασασμός
από μια θλίψι αλάφρωσε της θάλασσας τα στήθη.
Και μένει ακόμη ν’ αντηχεί σβησμένος στεναγμός
στην ησυχία να ξεψυχά που ολούθε τώρα εχύθη.
Μες στον βρεγμένο κι’ έρημο ας σταθούμε το γιαλό,
θωρώντας κύματα δειλά στον άμμο ν’ αποσβυούνε.
Ώ, ας αλαφρώναμε κι’ εμείς μ’ έναν μεγάλο στεναγμό,
αχ, κι’ έτσι όλες οι πίκρες μας ας φεύγουν κι’ ας περνούνε!
περ. ΜΟΥΣΑ, αρ. 2, Σεπτ. 1920
Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη.
Γιάννης Ρίτσος - Διιπετές
Πλάι στο ποτάμι, ανάμεσα στις λυγαριές, βρήκαν το ξόανο —
ένας κορμός καψαλισμένου δέντρου. Με τους σουγιάδες τους
που κόβαν τα σταφύλια, κάναν τις γλυφές βαθύτερες. Ο Σμίλις
χάραξε τα σφυρά και τον αυχένα. «Διιπετές», το αποκάλεσαν.
Το βράδυ, οι άντρες δεν κοιμήθηκαν με τις γυναίκες τους.
Γιάννης Ρίτσος. 1966. Μαρτυρίες. Σειρά δεύτερη. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. 1989. Ποιήματα Θ΄ (1958-1967). Αθήνα: Κέδρος.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)
