Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος - Εκδίκηση

 Μ εκδικείται το νερό
Σε ποτήρια γυάλινα
Μπουκάλια του εμπορίου πλαστικά
Και πέλαγα Ιόνια
που ξεχειλίζουν στα πόδια μου
Μ εκδικείται 
Σε βροχές με ουρά χελιδονιού
Υδρορροές με γεμάτο το ύψιλον
Και σε χειμάρρους απρόβλεπτους
που μου απευθύνονται
Σε δεύτερο πρόσωπο
Στον ενικό του κάτω χείλους μου
Για όλα τα τεχνητά φράγματα που σκαρφίστηκα
Είναι μια εκδίκηση θριαμβευτική
Το να διψώ τόσο
και να μαι φτιαγμένος
Από λέξεις που πνίγονται
με την πρώτη σταγόνα

Μεσολάβηση 2018, 24 γράμματα

Βερονίκη Δαλακούρα - Δεκέμβρης

Μερικοί ποιητές παρασυρμένοι απ' την πίκρα τους γράφουν — υπολογίζοντας μόνο το πάθος της τρυφερής καρδιάς.

Έτσι έμαθα πως κι ο Κορτέζ ήταν ποιητής από τους πιο απελπισμένους, γιατί όταν κατέκτησε την Τσαμπαόρα διέταξε να καταστρέψουν όλα τα είδωλα των θεών, που αγαπούσαν, κλαίγοντας έπειτα στην αγκαλιά κάποιας που λάτρευε χωρίς όμως και να ξέρει πως ανήκε σε θεϊκή — ναι — γενιά.

Μα ας αφήσουμε τους μύθους. Ας ανοίξουμε τις παλάμες βλέποντας τις γραμμές της γιορτής ή την παραμονή μιας λύπης. Ας περπατήσουμε με το ταπεινό βλέμμα που ταιριάζει στους μαθητές του έρωτα και σ' όσους ξέρουν να διακρίνουν το ερχόμενο πάθος. Αυτός ο χειμώνας αυτός ο χειμώνας θάναι γεμάτος κλαρίνα με το χρώμα των παλμών μας, που ταξίδεψαν.

Πηγή: Η παρακμή του έρωτα, Αθήνα: Διογένης 1976.

Απόστολος Μελαχρινός -Αντιστροφή

-Μην καταφρονάτε την Αλληγορία,
την ωραία Κυρά.
Πάει νάντιφεγγίσει
σε θρηνητικά νερά.
-Όνειρο, λεν οι ήσκιοι,
φόρεσες μαβί.
Μην περνάς πριν με το πης
το θλιμένο μυστικό
που σε αυλούν οι φλοίσβοι.
-Μια φορά αγαπήθηκαν
ο Πύραμος κ’ η Θίσβη.

Μιλτιάδης Μαλακάσης - Πόνος

Όλα κοιμούνται κι όλα σβύνουν, 

ο Έσπερος παλεύει μόνος,

όλα μ’ αφήνουν, πως μ’ αφήνουν… 

 και μόνο δεν μ’ αφήνει ο πόνος. 

Τα ρόδα κόκκινα, αναμμένα, 

ξεφτίζουν στ’ ουρανού την άχνα,

σαν απ’ το αίμα μου βαμμένα, 

που πλημμυρίζει μου τα σπλάχνα.

Λάμπρος Πορφύρας - Μην κλαις

Μην κλαις, μη λες πως τίποτα δε σού’ μειν’ εδώ πέρα.
Σου μένει, απάνω στα βουνά, το πέρασμα της μπόρας,
σου μένει η χαραυγή μακριά στο πέλαγο κι η μέρα
κάτω στον κάμπο κι οι ελιές και το βουητό της χώρας. 

Σου μένει ακόμα το φτωχό, τ’ απάνεμο ακρογιάλι,
που, σα βραδιάζει, μέσα του πέφτουν τα βράχια, οι μώλοι,
τα σπίτια, ο γέρος ο ψαράς που λάμνει αγάλι αγάλι.
Μην κλαις! Σου μένει εκεί -για ιδές!- όλ’ η ζωή μας. ‘Ολη. 

Σου μένει εκεί με τη βουβή κι αθώα της γαλήνη,
με τη γλυκοχαμόγελη, την ξένοιαστη ομορφιά της,
με τη σκιά της, τη σκιά που αρχίζει να τη σβήνη
σιγά σιγά το σούρουπο και της νυχτιάς ο μπάτης…

Βερονίκη Δαλακούρα - [άτιτλο]

Να στριφογυρίσω το μαχαίρι 

στην κοιλιά του προδότη
Να μην τον αφήσω υποφέροντας διπλά 

Να τυραννήσω την ψυχή του άπιστου 

Να γεννήσω λύκους
Να απελπίσω τα παιδιά μου 

Να καταστρέψω οικογένειες 

Να ζητήσω αντάλλαγμα 

Να εγκαταλείψω τους φίλους

 Να μην ντύσω τους άθλιους 

Να σκορπίσω τα φονικά όπλα

 Να μη θέλω τίποτα
Για να μην κοιμηθούν
Και να μην ησυχάσουν 

ο Αντζέλ Οταέγκους
ο Χοσέ Φρανθίσκο Μπαένα 

ο Ραμόν Γκάρθια Σανθ

ο Λουίς Σανσέθ Μπράβο 

ο Χουάν Παρέντες Μανότ

Η παρακμή του έρωτα

Γιώργης Μανουσάκης - Αεροπορικό δυστύχημα

 

ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ

(8.12.1969)

Πώς γίνεται σε μια στιγμή τόσοι μας σύνοικοι 

να πηδήσουν στο βάραθρο της σιωπής

δίχως ν' αφήσουν πίσω τους μητ' ένα λόγο

 η κίνηση αποχαιρετισμού, παρά συντρίμμια

 απ' την εικόνα τους, που άλλοι περιμαζέψαν 

για να παραδώσουν τελετουργικά στη λήθη;

Απλοϊκά ρωτήματα όλων
όσοι ξεχνούσαμε πως καθημερινά ακροβατούμε 

στης αβύσσου το σύνορο. Τώρα που εκείνη 

χύμηξε ανάμεσό μας έχομε σαστίσει.

Συρρικνώθηκε το χαμόγελό μας
μπερδεύτηκαν τα λόγια, μούδιασαν οι χειρονομίες.
Νιώθομε ξάφνου σα λιγοστεμένοι
σαν αιωρούμενοι πάνω απ' το στέρεο χώμα
πολύ τρωτοί και πρόσκαιροι και μόνοι.

Ασυνήθιστοι σ' απειλές τόσο απερίφραστες

δεν ξέρομε πως να λειάνομε
τούτη τη μάζα απ' αδιαπέραστο σκοτάδι 

που μας πιέζει ασφυχτικά το στήθος.

1971, 1976

Συλλογή Ταριχευτήριο πολίτων,  1978. "ΤΑ  ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1967-2007. Τόμος Α΄ Οι δημοσιευμένες συλλογές. Κίχλη 2021

Αντλήθηκε απ' το προφίλ της Αγγελικής Καραθανάση-Μανουσάκη