Charles Baudelaire - O χαλασμός

La destruction

Sans cesse à mes côtés s’agite le Démon ;
Il nage autour de moi comme un air impalpable ;
Je l’avale et le sens qui brûle mon poumon
Et l’emplit d’un désir éternel et coupable.

Parfois il prend, sachant mon grand amour de l’Art,
La forme de la plus séduisante des femmes,
Et, sous de spécieux prétextes de cafard,
Accoutume ma lèvre à des philtres infâmes.

Il me conduit ainsi, loin du regard de Dieu,
Haletant et brisé de fatigue, au milieu
Des plaines de l’Ennui, profondes et désertes,

Et jette dans mes yeux pleins de confusion
Des vêtements souillés, des blessures ouvertes,
Et l’appareil sanglant de la Destruction !
Les fleurs du mal (1857)

http://poesie.webnet.fr/lesgrandsclassiques/poemes/charles_baudelaire/la_destruction.html



.........................................................................................................................

Ο Χαλασμός

Αργοσαλεύει ο Δαίμονας αδιάκοπα κοντά μου

και σαν αγέρας άπιαστος γύρω μου κολυμπά.

Τον καταπίνω, νιώθοντας να καίει τα σωθικά μου,

που μ΄άσβηστο κι αμαρτωλό πόθο τα πλημμυρά.



Ξέροντας πόσο η Τέχνη ΄ναι για μένα αγαπημένη,

παίρνει τη φόρμα κάποτε μαγεύτρας γυναικός.

Τα φιλτρα τα πιο βρωμερά να πίνω μου μαθαίνει,

τάχα το βάρος να ξεχνώ που φέρνει ο βαρεμός.



Έτσι με σέρνει μακριά απ΄του Θεού το μάτι,

σε κάμπους έρμους και βαθιούς, που Πλήξη’ ναι γεμάτοι,

λαχανιασμένο και βαρύ και κατακουρασμένο ·



και μπρος στα σαστισμένα μου τα μάτια μου πέτα

μονάχα ολάνοιχτες πληγές, φορέματα λερά

και τ ΄ όργανο του χαλάσμού το καταματωμένο.



Πηγή: Charles Baudelaire, Τα Άνθη του Κακού: Αθήνα Εκδόσεις Γράμματα 2009, Μετάφραση: Γιώργης Σημηριώτης, σελ. 203