Ανθούλα Σταθοπούλου-Βαφοπούλου, Παλιές εικόνες

Παλιές εικόνες χάρτινες, στον τοίχο κρεμασμένες,
του πόνου μου συντρόφισσες και θύμησες γλυκές,
καθώς σας βλέπω αναπολώ μέρες ευτυχισμένες –
τι γρήγορα που πέρασαν! Θαρρώ πως ήταν χτες.

Εδώ μια κόχη τ’ ουρανού σ’ έρημο πετρονήσι,
–πολλές φορές λικνίστηκα μ’ ονείρατα τερπνά–
κι εκεί ένας παλιός θεός, σ’ ολύμπιο μεθύσι,
την κούπα την ολόχρυσην αδειάζει και κερνά.

Μια ακουαρέλα πλάι του, κάποιου καλού τεχνίτη,
πασίφωτος κι ολόχαρος ο κάμπος του χωριού,
ένα μαγγανοπήγαδο κι ένα χωριατοσπίτι–
πόσο καλά τα γνώρισα με τα φτερά του νου.

Πιο πέρα κάποιο σκοτεινό πορτρέτο με κοιτάζει
κι έχει ματιάν αστραφτερή κι εβένινα μαλλιά–
Αχ, όταν ήμουνα μικρή, μ’ έτρωγε το μαράζι
γι’ αυτόν το λεβεντόκορμο κι άγνωστο βασιλιά.

Παλιές εικόνες χάρτινες, στον τοίχο κρεμασμένες,
απείραχτες δε μείνατε στο πέρασμα του χρόνου.
Και σεις τώρα με βλέπετε, θαμπά ξεθωριασμένες,
σύντροφοι του καλού καιρού και του σκληρού μου πόνου.

Ανθούλα Σταθοπούλου-Βαφοπούλου (1908-1935)

Από τη συλλογή Νύχτες αγρύπνιας (1932) της Ανθούλας Σταθοπούλου-Βαφοπούλου

Πηγή: https://www.translatum.gr/forum/index.php?PHPSESSID=14675c63bcd8496b7a421d343d68c2d9&topic=11905.msg107865#msg107865