Samuyil Borsov-Σφραγίδες

Μάταια σε παίρνω τηλέφωνο.
Έχεις χαθεί πια από την ταβέρνα
όπου δούλευες – άκουσα πως έφυγες
εσπευσμένα για το νησί σου –
κάτι κακό υπέθεσαν πως σας βρήκε.

Όμως εγώ διατηρώ ακόμα τα ίχνη που άφησες
στο σώμα μου και θλίβομαι πολύ.
Σταδιακά θα σβήσουν, έως ότου χαθούν –
το δέρμα πάντα κάνει δικές του
αυτές τις σφραγίδες της αγάπης.

Τα σγουρά σου μαλλιά,
σαν να μου αγγίζουν ξανά το στήθος,
ενώ το ύστατο αγκάλιασμά σου
λίγο πριν το τέλος,
ακόμα κυριαρχεί στις νύχτες μου.

Με κάτι τέτοια, φευγαλέα αγγίγματα,
μάταια στησίματα, αιώνιες αναμονές
και διαρκή απόγνωση,
εμπλουτίστηκε με τα χρόνια
η ζωή μου.

 Samuyil Borsov

1972, μφρ από τα Βουλγαρικά Αντώνης Λέκκας

Αντλήθηκε από το προφίλ του ποιητή Γεράσιμου Δενδρινού:

https://www.facebook.com/invialoca/posts/10217743588844162