Γιάννης Μπεχράκης (1960-2019)

Πρόσφυγες στο Αιγαίο στη Δύση του Ήλιου

Πρόσφυγες στα σύνορα

Κούρδοι πρόσφυγες παλεύουν να αρπάξουν ένα καρβέλι ψωμί σε στρατόπεδο στα σύνορα 

Πρόσφυγες σε βάρκα στο Αιγαίο

Πατέρας πρόσφυγας προσπαθεί να σώσει το παιδί του στη θάλασσα

Μια γυναίκα δίνει νερό σε παιδί που λιμοκτονεί στην Σομαλία

Γυναίκα τυφλή πρόσφυγας στην Κω: 

«Δεν θα ξεχάσω τον Αύγουστο του 2015 στην Κω, όταν είδα μια γυναίκα κάπως ηλικιωμένη να κάθεται στην αμμουδιά. Ο ήλιος μόλις είχε ανατείλει και της φώτιζε το πρόσωπο. Χαμογελούσε. Ήταν μια πολύ ήσυχη στιγμή. Μη θέλοντας να καταστρέψω αυτή την αρμονία και τη γαλήνη, τράβηξα μερικές φωτογραφίες από κάποια απόσταση -στην παραλία πηγαινοερχόταν κόσμος, φωτογράφοι, πρόσφυγες- και κάποια στιγμή την πλησίασα και της έδωσα ένα γλυκό, έτσι σαν καλωσόρισμα ελληνικό. Και τότε κατάλαβα πως ήταν τυφλή! Η ψυχή μου πλημμύρισε από συγκίνηση. Μου έπιασε το χέρι και, συνεχίζοντας να χαμογελά, άρχισε να μου λέει ότι ένιωθε ευγνώμων που είχε μπορέσει να φτάσει έως εδώ, που μπορούσε να νιώθει αυτό το αεράκι και τη μυρωδιά της θάλασσας. Ένιωθε ξανά ότι υπάρχει ελπίδα γι’ αυτήν, για τα παιδιά και τα εγγόνια της. Ήταν Παλαιστίνια και ήταν η δεύτερη φορά που ξεριζωνόταν, την πρώτη ως πρόσφυγας από την Παλαιστίνη στη Συρία και τη δεύτερη από τη Συρία στην Ευρώπη. Και παρ’ όλα αυτά δεν είχε χάσει την πίστη της στην ελπίδα και στην ομορφιά του κόσμου».

Άνδρες των ΜΑΤ στις φλόγες σε επεισόδια στην πλατεία Συντάγματος

Παιδί δύο ετών νεκρό στο Κόσοβο από τον στρατό της Γιουγκοσλαβίας

Πηγές:

1)https://thecaller.gr/callers-choice/10-fotografies-poy-apodeiknyoyn-poso-spoydaios-fotografos-itan-o-giannis-mpechrakis-eikones/?fbclid=IwAR3UJPlLQncob8Mdr2nBHSRk79Q0gsSoN5czbxhE83GSTrLmfhUAAGR0qew

2) https://www.ethnos.gr/ellada/24721_giannis-mpehrakis-oi-deka-fotografies-toy-poy-tha-meinoyn-stin-istoria

Και υπήρξαν πάρα πολλές στιγμές που αισθάνθηκα συγκίνηση. Αλλά αν έπρεπε να διαλέξω μια απ' αυτές, θα ήταν όταν, στις 10 Σεπτεμβρίου του 2015, είδα ξαφνικά μπροστά μου, στα σύνορα Ελλάδας - FYROM, έναν Σύριο να περπατάει μέσα στη βροχή κρατώντας αγκαλιά την κόρη του. 

Περπατούσε πολλά χιλιόμετρα στον δρόμο που αυτός θεωρούσε τον δρόμο της ελπίδας, της ελευθερίας και της λύτρωσης, τον δρόμο που θα τον έφερνε στην βόρεια Ευρώπη και θα τον οδηγούσε σε μια καλύτερη ζωή. Καθώς περνούσε λοιπόν από μια γέφυρα, με μαύρες πλαστικές σακούλες σκουπιδιών στην πλάτη του για να προστατευτεί από τη βροχή, κάποια στιγμή έγειρε και έδωσε ένα φιλί στην κόρη του. 

Ο άνθρωπος αυτός που πλησίαζε προς το μέρος μου, δίνοντας στο παιδί του την αγνή πατρική αγάπη του, μου φάνηκε σαν ένας γίγαντας. Νομίζω ότι όλοι οι πατεράδες θα ήθελαν να είναι σαν αυτόν και όλες οι κόρες και οι γιοι θα θέλανε να έχουν έναν τέτοιο πατέρα. Κι επειδή έχω κι εγώ μια κόρη στην ηλικία της δικής του, αυτή η στιγμή ήταν για μένα συγκλονιστική, μια στιγμή που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στο μυαλό και στην καρδιά μου. 

Λέω μάλιστα συχνά, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι με τη φωτογραφία αυτή απέδειξα ότι υπάρχουν σούπερ ήρωες. Γιατί ουσιαστικά οι σούπερ ήρωες είναι πλάσματα της φαντασίας μας που θα θέλαμε να υπάρχουν. Στην πραγματική ζωή, όμως, κάποιοι άνθρωποι καθημερινοί γίνονται αληθινοί υπεράνθρωποι. 

Μπορεί να είναι κάποιος που τον βλέπεις και δεν του δίνεις σημασία ή τον περιφρονείς. Φτάνει όμως μια στιγμή που αυτός ο "ασήμαντος" άνθρωπος θα διαψεύσει όλες τις προκαταλήψεις μας για τον τρόπο που είναι ντυμένος, για το πως φαίνεται, αν είναι όμορφος ή άσχημος, και θα κάνει μια πράξη τόσο δυνατή και τόσο όμορφη, μια παγκόσμιας δύναμης πράξη, που θα μας αφήσει άναυδους. 

Αυτός λοιπόν ο πατέρας που φορά μια αυτοσχέδια κάπα από σκουπιδοσακούλες και περπατά στη μέση του δρόμου με μια δύναμη μέσα του και μιαν αγάπη αποδεικνύει ότι πέρα από τους φανταστικούς ήρωες των κόμικ, πέρα από τον Σούπερμαν και τον Μπάτμαν, σούπερ ήρωες υπάρχουν και στην πραγματικότητα. 

Όταν έδειξα στην εντεκάχρονη τότε κόρη μου αυτή τη φωτογραφία, μου είπε: "Μπαμπά, θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς αυτοί". "Ναι" της απάντησα "κι ας ελπίσουμε ότι ποτέ δε θα συμβεί κάτι που θα μας αναγκάσει να βρεθούμε στη θέση τους". Όμως ποτέ δεν ξέρεις. Κι αυτό πάντα πρέπει να το θυμόμαστε.

[...]

Σκέφτομαι συχνά ότι είμαστε όλοι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό. Μοιραζόμαστε τον πολύ μικρό αυτό πλανήτη, ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, πίνουμε το ίδιο νερό, έχουμε όλοι τα προβλήματά μας και τον αγώνα μας για τη ζωή. Αυτοί οι άνθρωποι στάθηκαν απλώς άτυχοι. Και αν κοιτάξουμε μέσα μας, ίσως η τραγωδία τους να είναι και δικό μας λάθος. Είμαστε με κάποιον τρόπο συνυπεύθυνοι. Αυτό θέλω κι εγώ να πω με τις φωτογραφίες μου. Να μπω στα σπίτια όλου του κόσμου και να φωνάξω: "Κοιτάξτε αυτούς τους ανθρώπους! Χρειάζονται τη βοήθειά σας!"

[...]

Το τι κάνει βέβαια ο καθένας αφού δει τις φωτογραφίες μου εξαρτάται από τον ίδιο. Δική μου όμως δουλειά είναι να είμαι σίγουρος ότι κανείς στον κόσμο δε θα μπορεί ποτέ να πει: "Δεν ήξερα!"

Γιάννης Μπεχράκης, αποσπάσματα συνέντευξής του στον Γιώργο Αρχιμανδρίτη που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Γιάννης Μπεχράκης, Με τα μάτια της ψυχής, εκδόσεις Πατάκη.