Κώστας Ψαράκης-γυναίκες

όπως αυτή που σε σαϊτεύει
σαν ελάφι που χάνεται ανάμεσα σε δέντρα σκοτεινά
ή εκείνη που στέκει δίπλα στο μοναχικό δέντρο
το καταμεσήμερο
τη σύντροφο των ανέμων
των ανέμων που ανεβάζουν ψηλά τα όρνεα πάνω απ τα όρη
κι αλλάζουν το χρώμα της θάλασσας-που πάντα θάλασσα ειναι-
.....
Κι εγώ
που πίνω νύχτα στην αυλή
μέχρι να γίνει το σπίτι καράβι
και να σαλπάρει αυτόνομο στα σκοτεινά νερά
απ όπου θ ανυψωθεί σαν αναπάντεχος πίδακας
η μοναχική του μαντολίνου μουσική
με την τελευταία νότα την οριστική και αμετάκλητη σαν το θάνατο
ή σαν την απόφαση του θανάτου
να είναι εσύ
που γεράσαμε μαζί χωρίς ποτέ να πούμε μια λέξη .

Με την τελευταία νότα να είναι ένα οργισμένο δέντρο
οργισμένο με την ξερολιθιά του κοιμητηρίου
που το κρατά μακριά απ τους αγαπημένους του νεκρούς
και μια ηχώ ενός αδυσώπητου καλοκαιριού
γεμάτο ξερά χόρτα χρυσά και διψασμένους ανήφορους
που τόσο ελπίσαμε πως θα μας βγάλουν –λέει-
στις μυστικές υψίπεδες στέρνες με τα πράσινα νερά.

γυναίκες .
Κι αλήθεια πως γίνεται αυτές οι γυναίκες να έχουν τόση κατανόηση
τόση , που κανείς να μην τις κατανοεί ;

Οπως τις τεράστιες σπηλιές με τις αναπάντεχες εισόδους
τόσο αναπάντεχες , όσο και το δειλό τους χαμόγελο
που όσο πάει με πληγώνει πιο πολύ
όπως η ομορφιά σ εκείνες τις ερημιές των Αστερουσίων
που γυρίζω ολομόναχος…

Πηγή:https://www.facebook.com/psarokostas/posts/10218818004424168