Γυάλινη τελικά η σπηλιά μας.
Αστραφτερή.
Κατάγεια βέβαια,
κι ας είμαστε εγκάτοικοι των πάνω ορόφων.
Δεσμώτες χρυσωμένοι
άλλος εκούσια άλλος παραιτημένος
άλλος από τη βιοτή του ξοδεμένος.
Ν' ανάβουμε
με νυσταγμένη την ψυχή
πριν κι απ' το φως την τηλεόραση
μήπως και δανειστούμε φλόγα
ή βίο.
Να καταπίνουμε σκιές σκιών
ομοιωμάτων ομοιώματα
και να φρονούμε άφρονα ότι αυτός ο κόσμος.
Γυάλινο το κουτί να μάς αλέθει
κι εμείς καθηλωμένοι απ' την ψευδαίσθηση
ότι το κυβερνάμε.
Ποιός Πλάτωνας λοιπόν.
Ο Καζαντζίδης.
Να σού δώσω μιά να σπάσεις...
Προτού το γυάλινο κουτί μάς παραδώσει
σκιά σκιάς
στο ξύλινο -
Παντελής Μπουκάλας (1957)
Ποιητική Συλλογή «ΡΗΜΑΤΑ» σελ.28 Εκδόσεις ΑΓΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου