Έκτωρ Κακναβάτος- Αυλίδα

ἔστιν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας…
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Σου ’λαχε να δεις τέτοιαν απανεμιά πριν το χαμό
όπως η γόμωση μες στην οβίδα;
Κάποιος ρωτούσε: για πού θα κινούσανε τα πλοία;
Γιατί κατάπεσε ο άνεμος;
Γιατί σα χίμηξε ο χαλκός ίσα στο λαιμό της
τον είπαν πετεινό;
Πού τηνε σφάξανε;
Οι θάμνοι γύρω σαστισμένοι που
μέσα στη χούφτα νύχτωνε το κόλλυβο
Το σκυλί ακόμα καίγονταν αυτοπυρπολημένο
Στο γιαλό ακούστηκαν πατούσες· είπαν:
Η ψυχή της που έφευγε
Και τότες —χίλιοι ταύροι—
από τον ανοιγμένο της λαιμό σηκώθηκε
ούριος άνεμος
— Αχαιοί, στα πλοία…
Αν όχι τίποτα άλλο, κι αν σακατεύτηκαν
κι αν δεν έμεινε σανίδα απ’ τα καράβια
κι αν η Τροία
καὶ Πρίαμος καὶ λαὸς ἐϋμμελίω Πριάμοιο
αν όλα πήγαν κατ’ ανέμου
τουλάχιστον αυτό: η σφαγή χρησίμεψε
να ’ναι αλάθητος ο λόγος σου
να ’σαι κι ελόγου σου για Νόμπελ Σταγειρίτη
Κάποιος ρωτούσε αν προβλέπεται ποινική παρακαμπτήριος
για αθλιότητες δεδοξασμένων.

Κιβώτιο ταχυτήτων, 1987