Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ είναι διττή. Δημιουργεί κατ’ αρχάς νέα αντικείμενα γνώσης, δύναμης και ευχαρίστησης, για να τα συνθέσει κατόπιν μ’ ένα διαφορετικό ρυθμό και τάξη, σύμφωνα δηλαδή με το αγαθό και την ομορφιά. Η καλλιέργεια, ωστόσο, της ποίησης παραμελείται εντελώς σε περιόδους όπου το εγώ και το συμφέρον κυβερνούν, οπόταν η συσσώρευση υλικών αγαθών της εξωτερικής ζωής υπερκαλύπτει την εσωτερική φύση του ανθρώπου. Τότε το σώμα γίνεται αφάνταστα βαρύ και η πνοή που το αφυπνίζει χάνεται.
Κάτι άλλο πραγματικά θεϊκό είναι η ποίηση. Πυρήνας συνάμα και περιφέρεια της γνώσης. Αυτή αφομοιώνει όλη την επιστήμη και σ’ αυτήν η επιστήμη όλη αναφέρεται. Ρίζα μαζί κι ανθός κάθε σκέψης. Από αυτήν πηγάζουν όλα και αυτή τα πάντα κοσμεί. Εάν κάποτε λείψει, ο κόσμος όλος θα χαθεί από ουρανική ασητεία. Γιατί η ποίηση είναι η τέλεια και ακριβής στιγμή, ο ροδαμός των πραγμάτων• η απόλυτος ομορφιά που μπορεί να διαρκέσει επ’ άπειρον.
(Percy Shelley 4 Αυγούστου 1792, Χόρσαμ, Ηνωμένο Βασίλειο -8 Ιουλίου 1822, Lerici, Ιταλία)
Σέλλεϋ, «Υπεράσπιση της Ποίησης», απόδοση Ιουλίτα Ηλιοπούλου, εκδόσεις ύψιλον/βιβλία, Αθήνα, Δεκέμβριος 1996, σσ. 76-77
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου