Όσα λησμονάει η πρόοδος τα θυμάται η γλώσσα. Ενώ τα πάντα συναρτώνται πλέον με τη δραστηριότητα του νου, την εξυπνάδα και τον λελογισμένο προγραμματισμό, όταν θέλουμε να μιλήσουμε για τις μύχιες προτιμήσεις του ανθρώπου επιστρέφουμε (ακούσια) στο πανίσχυρο κέντρο των αισθήσεών του: το στόμα, τη γεύση, το σάλιο. Ο Homo sapiens μπορεί να είναι ο σοφός και sapientia η σοφία και η επιστήμη, ωστόσο «sapio» σημαίνει κυρίως «έχω τη διακριτική γεύση των χυμών». Από την άλλη, το περίφημο «goût», το γούστο – πρύτανης των τεχνών και των πνευματικών απολαύσεων– τι άλλο υπονοεί από τη γεύση;


Η οξύνεια, η μεγάλη ευαισθησία στα θέματα της αισθητικής, ταυτίζεται με τη δουλειά του γευσιγνώστη που μπορεί, με κλειστά μάτια, να δοκιμάσει μια γουλιά και να αποφανθεί. Συνέχεια αυτό δεν κάνουμε στη ζωή; Μπορεί να απογοητεύονται οι νοησιοκράτες όταν βλέπουν να ανάγεται η ανωτερότητα της σκέψης σε κάτι τόσο στοιχειώδες όπως το θαλάμι του στόματος, τι να πούμε όμως για το γουρούνι που θεωρείται πρώτο σε εξυπνάδα μεταξύ των ζώων απλά και μόνο επειδή τρώει τα πάντα; Ο παμφάγος είναι πανέξυπνος. Πολλές γεύσεις, πολλές σκέψεις...