Jean Moréas -Ηώς

Ἠχεῖ το  ἄλσος ὑπό  ᾀσμάτων,
εἶναι πρωία ἐαρινή·
εἰς την ἀγκάλην ψυχρῶν ὑδάτων
ἡ Νύμη λούεται ῥαδινή.

Ἀκτίς ἡλίου διολισθαίνει,
δια τῶν θόλων κλάδων πυκνῶν,
κ' ἡ Πρόκνη ψάλλει θερμαινομένη,
ψίθυρος φύλλων, ψόφος φωνῶν.

Ἐντόμων σμῆνος βομβεῖ ἠρέμα,
ὅπου οἱ κλῶνες δροσοσταγεῖς,
ἀτάκτως πλέκουν ποικίλον στέμμα,
κυρτοί, διήκοντες μέχρι γῆς.

Ὁ κυνηγέτης βαίνει ποδάρκης
δια τῶν δένδρων και τῶν φραγμῶν,
και ἐνεδρεύων φέρει τας ἄρκυς,
κατά το   λάσιον τῶν δρυμῶν.

Ὀρχοῦντ' αἱ θέαιναι κατά  στοῖχον
και ψάλλει πέραν ἡ Ὀρειάς,
και ἂν ἀκούσῃ βημάτων ἦχον,
κύπτει φιλόγελως ἡ Δρυάς.

Ὅπου δε μέρος βοτάνης πλῆρες,
ὅπου σπηλαίου κρυπτή  ὀπή,
ἐκεῖ το βῆμα φέρει μονῆρες
ἡ Κοσκινόμαντις σκυθρωπή.

Πηγή:https://homouniversalisgr.blogspot.com/2018/04/15-1856-30-1910.html?fbclid=IwAR1B077Erbp2pQBF7rTSeljKa0YrCENvFAEzuzhT_iwvAJlFJD7zbXVnPmg