Miroslav Holub (13 Σεπτεμβρίου 1923, Πίλζεν, Τσεχία-14 Ιουλίου 1998, Πράγα, Τσεχία)
Η ΠΟΡΤΑ
Τράβα κι άνοιξ’ την πόρτα.
Ίσως έξω είναι
ένα δένδρο, ένα ξύλο
ένας κήπος
ή μια πόλη μαγική.
Τράβα κι άνοιξ’ την πόρτα.
Ίσως ένας σκύλος σκάβει.
Ίσως δεις ένα πρόσωπο
ή ένα μάτι
ή μια φωτογραφία
κάποιας εικόνας.
Τράβα κι άνοιξ’ την πόρτα.
Αν υπάρχει ομίχλη
θα καθαρίσει.
Τράβα κι άνοιξ’ την πόρτα.
Ακόμη κι αν μονάχα το σκοτάδι
χρόνο μετρά
ακόμη κι αν υπάρχει μόνο
ένας άδειος άνεμος
ακόμη κι αν
τίποτα
δεν είναι εκεί
τράβα κι άνοιξ’ την πόρτα.
Τουλάχιστον
θα υπάρξει
ρεύμα.
...................................................................................................................................................................
ΚΟΚΚΑΛΑ
Αφήνουμε στην άκρη
τ’ άχρηστα κόκκαλα,
τα πλευρά των ερπετών,
τις γνάθους αιλουροειδών,
το γοφό της θύελλας,
το γιάντες του πεπρωμένου.
Για να στηρίξουμε τ’ αναπτυσσόμενο κεφάλι
του Ανθρώπου
Αναζητούμε
ένα κόκκαλο
που θα παραμείνει
όρθιο.
..................................................................................................................................................................
ΦΤΕΡΑ
Έχουμε
ένα χάρτη του σύμπαντος
για μικρόβια,
έχουμε
το χάρτη ενός μικροβίου
για το σύμπαν.
Έχουμε ένα
βιρτουόζο του σκακιού
καμωμένο από ηλεκτρoνικά κυκλώματα.
Μα πάνω απ’ όλα
έχουμε
την ικανότητα
να ξεδιαλέγουμε μπιζέλια
να κρατάμε νερό στη χούφτα μας
να ψάχνουμε
τη σωστή βίδα
κάτω από τον καναπέ
για ώρες.
Αυτό
μας δίνει
φτερά.
...................................................................................................................................................................
ΝΑΠΟΛΕΩΝ
Παιδιά, πότε γεννήθηκε
ο Ναπολέων Βοναπάρτης,
ρωτά ο δάσκαλος.
Χίλια χρόνια πριν, λένε τα παιδιά.
Εκατό χρόνια πριν, λένε τα παιδιά.
Πέρσι, λένε τα παιδιά.
Κανείς δεν ξέρει.
Παιδιά, τι έκανε
ο Ναπολέων Βοναπάρτης,
ρωτά ο δάσκαλος.
Κέρδισε έναν πόλεμο, λένε τα παιδιά.
Έχασε έναν πόλεμο, λένε τα παιδιά.
Κανείς δεν ξέρει.
Ο χασάπης μας είχε ένα σκύλο
το Ναπολέοντα,
είπε ο Φράντισεκ.
Ο χασάπης τον έδερνε κι ο σκύλος πέθανε
από την πείνα
πριν ένα χρόνο.
Κι όλα τα παιδιά τώρα
το Ναπολέοντα λυπούνται.
...................................................................................................................................................................
ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ
Όταν εγώ μεγαλώσω κι εσύ μικρύνεις
τότε
(στη θεωρία του Καλούζα η πέμπτη διάσταση
παρουσιάζεται ως κύκλος
συνδεόμενος με κάθε σημείο
του χωροχρόνου)
-τότε, όταν πεθάνω, δε θα ζήσω ποτέ ξανά;
Ποτέ.
Ποτέ ποτέ;
Ποτέ ποτέ.
Ναι, αλλά ποτέ ποτέ ποτέ;
Όχι… όχι ποτέ ποτέ ποτέ
απλώς ποτέ ποτέ.
Πραγματοποιήσαμε λοιπόν
μια μικρή οικογενειακή συνεισφορά
στο κβαντικό πρόβλημα της υπερβαρύτητας των ένδεκα διαστάσεων.
..................................................................................................................................................................
ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ
Έχει μέσα ένα διαστημόπλοιο
και μια μηχανορραφία
για να γλιτώσει απ’ το μάθημα πιάνου.
Κι υπάρχει
η κιβωτός του Νώε
που θα ’ναι η πρώτη.
Κι έχει μέσα
ένα ολοκαίνουριο πουλί
έναν ολοκαίνουριο λαγό
μια ολοκαίνουρια αγριομέλισσα.
Υπάρχει ένα ποτάμι
που ρέει προς τα πάνω.
Υπάρχει μια προπαίδεια.
Υπάρχει η αντιύλη.
Και δεν μπορεί να περικοπεί.
Πιστεύω πως μονάχα ό,τι δεν περικόπτεται
είναι κεφάλι.
Πολλά υποσχόμενο
το ότι τόσοι άνθρωποι
διαθέτουν κεφάλια.
...................................................................................................................................................................
ΩΔΗ ΣΤΗ ΧΑΡΑ
Αγαπάς μονάχα
όταν μάταια αγαπάς.
Κάνε μια νέα ραδιοφωνική έρευνα
όταν δέκα αποτύχουν,
πάρε διακόσια κουνέλια
όταν εκατό πεθάνουν:
μόνον αυτό είναι επιστήμη.
Ρωτάς το μυστικό.
Έχει μόνον ένα όνομα:
ξανά.
Στο τέλος
ένας σκύλος έχει στα σαγόνια του
νερό που καθρεφτίζει τη μορφή του,
οι άνθρωποι αγκαλιάζουν τη νουμηνία, σ’ αγαπώ.
Σαν καρυάτιδες
τα σηκωμένα χέρια μας
κρατούν το γρανιτένιο φορτίο του χρόνου
ακόμη κι ηττημένοι
πάντοτε θα κερδίζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου