Με προσωπείο πέτρινο έζησα χίλια χρόνια
Και σε γιοφύρι πέτρινο ήμουν ο στεναγμός
Κανείς κοντά δεν έρχεται, ένας αετός μονάχα
Του λέω: να 'χα τα φτερά
Αχ τα φτερά σου να ΄χα
Στην πετρωμένη μου καρδιά τίποτα δεν φυτρώνει
Μη ζώο μηδέ άνθρωπος δεν με κοντοζυγώνει
Είμαι ψηλά πολύ ψηλά
Μην γκρεμιστούν φοβούνται
Από μακριά με χαιρετούν
Πόσο μου 'λεν λυπούνται
Η πετρωμένη μου ζωή στον δέκατο αιώνα
Προσεύχεται σαν τον Χριστό μέσα στον ελαιώνα
Μόνο ο Ιούδας κάποτε
Μονάχα αυτός κοντά μου
Λέει: κι εμένα πέτρινη, πέτρινη η καρδιά μου
Της πέτρας το παράπονο ακούγεται τη νύχτα
Σαν του κοράκου κρώξιμο
Σαν ψάρι μες στα δίχτυα
- Ξεκόλλα με μέγα θεέ στα χάη να κυλήσω
άλλο δεν θέλω δεν μπορώ μονάχη μου να ζήσω
Θερμά ευχαριστώ για τη φιλοξενία Είναι τιμή και χαρά μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΔική μας η τιμή Μαρία!
ΔιαγραφήΥπέροχο Μαρία μου. Συγχαρητήρια κορίτσι μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήEυχαριστώ σε! Αννούλα
ΔιαγραφήΕυχαριστώ σε Κατερίνα μου <3
ΑπάντησηΔιαγραφή