Εκ γενετής το χρέος μου στην ομορφιά σου,
πλάσμα της φαντασίωσης, θλιμμένο γέρας·
στο φως του έρωτα κινείς σκιές εταίρας,
σαν εργαλείο ευθανασίας τ' όνομά σου.
Και των ματιών σου οι άδειες μπιζουτιέρες,
και του προσώπου σου η ψευδής επαγγελία,
όλα του γένους των ανδρών χρισμένη λεία -
στάσεις και πάθη κι ενσαρκώσεις και ζαρτιέρες.
Δεν απευθύνομαι λοιπόν, δεν ανιχνεύω
στο πρόσωπό σου προσφιλές σχήμα θωπείας·
εγώ το γ' πρόσωπο μιάς διγαμίας,
μνήμες μιάς έξης μακρινής δημοσιεύω,
ψήγματα θάμβους όπως τα 'φερε η τύχη:
δεν αφορούν εσένα πια αυτοί οι στίχοι.
Δίγαμα, Άγρα 1988.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου